7 آذر تا 25 آذر 1404
بیانیهی نمایش:
در نگاهِ نخست، ترکیبِ دو واژهای «شکارگران سیمرغ» باری از حماسه و افسانه در خود نهفته دارد؛ چنانکه در ادب کهن ایران، بارها سیمرغ را موجودی اسطوره سیرت و دستنیافتنی خواندهاند، با نگاهی نوین میتوان چنان یافت که گویی نماد والاترین و غاییترین دستاوردهای انسانیست.
مقصود از شکارگران سیمرغ اشارهای است به تلاشی همگانی در تاریخ بشری برای قربانی ساختنِ اساسیترین و شریفترین دستاوردهای انسان؛ به بیان دیگر، کوششی پیوسته در راهِ هلاکتِ خویش.
تجسمِ آنکه آدمیان همواره روانهٔ نابودی خویش شوند، شاید دشوار و دور از تصور باشد؛ لیک چنین مینماید که به گونهای اندوهبار، در آیینِ خودکشی دستهجمعی به سوی نیستی گسیل میشوند.
انسانهایی که به خاطر آرزوهای محدود، ناپایدار و گذران، همهٔ آیندهٔ خویش را بر باد میدهند و گویی در پیِ خواستها و هوسهای زودگذر، بنیانهای فردا را به کلی برمیچینند.
این نمایش، نمادیست از عزم آدمیان در سراسر گیتی، که در راهِ فنا و نابودی خویش همپیمان گشتهاند، و جهد در فروکشاندنِ سیمرغ از عرش پیش گرفتهاند.
هنرمندان
-
- علی اکبر صادقی -
- فرشید ملکی -
- وحید چمانی -
- رضا لواسانی -
- شهرام کریمی -
- امید حلاج -
- علی ندایی -
- محمد فاسونکی -
- ههوال تاژاندره
