سلسله­‌نمایش «کارخانه» به ارائه­‌ی آن دسته آثار کم­تردیده‌­شده­ از هنرمندان گالری تعلق دارد که یا در حال انجام‌­اند یا به واسطه­‌ی نمایش در آرت­‌فرها و نمایش‌های بین‌­المللی از نظر مخاطبان داخلی دور مانده‌­اند.///

ساسان ابری در مجموعه­‌ی تازه‌­اش «مجال» با تأکید بر رویکردی طراحانه، خاطرات و عکس‌­ها را در فرایند انتقال و چاپ به گونه­‌ای با خطوط متوالی و گاهی متقاطع تداعی می­‌کند که انگار تکه‌­ای از هریک از پرسوناژها لابه­‌لای خط­‌ها و زمان جا مانده است. اصرار به تجربه­‌ی تک‌­نسخه­‌سازی و کم­‌رنگ کردن مفهوم تکثر عکس‌­گونه در کارهای اخیر ساسان، حضور او را در روند بازخلق، فردی­‌تر و خودمانی‌­تر می­‌کند.

امیرحسین بیانی در «مجموعه‌ی وفاداری (قسمت سوم)» با حذف فیگورهای انسانی از نقاشی­‌هایش برای اولین‌­بار و­ با اشاره‌ی ضمنی به سیاست و قدرت و رابطه آن با زندگی روزمره، کارش را عامدانه، انتزاعی­‌تر از همیشه ادامه می‌­دهد.

مجید بیگلری که همواره در فعالیتش رمزگان تصویری را از مخاطب پنهان کرده تا راه رسیدن به معنا پرفرازونشیب باشد، در «دوده، مه، خاک» هم رویکردی شبیه به مجموعه­‌های قبل دارد. گویی با مهر و موم کردن اسناد قدیمی مهاجرت یک خانواده بر روی قوطی­‌حلبی­‌ها و نقشه­‌های خیالی یک مأمن رویایی در غربت، دست به پرسش­‌های تازه­‌ای از مخاطب می­‌زند.

خدایان در نقاشی میلاد جهانگیری و در مجموعه­‌ی «خدایان: در دست ساخت» نه به عنوان خالق بلکه در فضایی خالی از حضور انسان همانند مخلوقی به تصویر کشیده می­‌شوند که چیزی جز زیبایی دروغین نیست. مخلوقاتی   که وجودشان با بازتولید بی‌­شمار از شادی رهاننده به تناقضی دردناک ختم می­‌شود. او در «روزهای تلخ» با رویکردی مشابه، سوگواری جمعی و بی­‌انتهایی را به تصویر می‌­کشد که گویی راه فراری از آن نیست.

امیرحسین زنجانی در «هلهله» نا­چهره­‌هایی را به تصویر می‌­کشد که در عین درهم‌­تنیدگی، هم­‌بستگی ندارند. در راستای مجموعه­‌های قبلی، امیرحسین مسائل تاریخی- اجتماعی و میلیتاریسم امروزی را در میان انبوه تن­هایی واکاوی می­‌کند که چیستی و هویت­شان دچار اضمحلال شده و در پس‌­زمینه فرو رفته است.

بهرنگ صمدزادگان در چیدمان «عشاق در تاریکی» در ادامه­‌ی مجموعه­‌ی پیشین­‌اش، تلاش در ساختن روایتی دارد که گویی تا حالا از منظر به دور مانده است. رنگ‌های سرزنده­‌ی آبرنگ و یادمان­‌های سرامیکی به­‌جامانده­‌ی تک‌­رنگ و منزوی در کار او تبدیل به هجویه­ای می‌­شوند برای عشاقی که تحت­‌تاثیر تغییرات بزرگ سیاسی-اجتماعی سرشت شومی جز فراق در انتظارشان نیست.

علی فی در مجموعه­‌ی «ادراک‌­پریشی» داده‌­های بیولوژیکی فعالیت مغزی­‌اش هنگام به یاد آوردن خاطرات را به شکلی بصری ارائه می‌­دهد، تصاویری انتزاعی که برای او مانند نوار مغز عمل می­‌کنند. او در این پروژه رابطه­‌ی تغییر زیستگاه و هماهنگی خاطرات قدیمی را با محیط جدید کنکاش می­‌کند.

زهرا قیاسی در مجموعه­‌ی «ونوس؛ آنجا که خورشید از غرب طلوع می‌کند و در شرق، غروب.» به دنبال رویکرد همیشگی‌­اش که ازهم­‌گسیختگی­‌های واقعیت را جست­‌وجو می­‌کند، این­‌بار با پرتاب خود به سیاره‌­ای فانتزی، این ماجراجویی را در خیال ادامه می­‌دهد و به جای ارجاع­‌های تاریخی-ادبیاتی قبلی این­‌بار به ناخودآگاهش پناه برده است.

امیرنصر کم­‌گویان در مجموعه­‌ی در دست انجام و تازه‌­اش بدون تأکید بر قرار دادن عناصر در مکان و زمانی خاص، فرم‌­های ارگانیک و غیرارگانیک را در عین تضاد با وحدت و یگانگی به تصویر در می‌­آورد. او در تقارنی نامتقارن مرز بین عناصر را «ناتعریف» و وضعیتی چندبعدی خلق می­‌کند که در فرم به مجسمه­‌های دوبعدی از طراحی­‌های مهندسی­‌شده­‌اش می­‌ماند.

حسین محمدی در مجموعه­‌ی «یَزَشْن» با آغاز کار در ذهن و نه بازنمایی دنیای بیرون، آثاری کم‌­وبیش انتزاعی خلق می­‌کند که واقع­‌گرا به چشم می­‌آیند. حسین با رویکردی نو به اساطیر ایران و با استفاده از مفهوم و ترکیب­‌بندی عناصر چهارگانه، سعی در یادآوری مفاهیم کهن و بنیادی فرهنگ ایران به انسان ایرانی دارد.

سیدمحمد مساوات در «عَن و مُرق» با رویکرد هجوآمیز همیشگی خود مفاهیم زبانی و تصویری ملموس را جوری به بازی می­‌گیرد که معنا به بازشکل­‌گیری در ذهن مخاطب وادار شود. او با ضرب­‌قلم­‌های آشنای خود کلمات را از حاشیه­‌ی امن­‌شان بیرون می‌­کشد و نقشی جدید به آن­‌ها می­‌دهد.

مهسا نوری که همواره فریبندگی و وهمناکی آب توأمان در آثارش نقشی مهم دارد، در مجموعه­‌ی «غسل با رویا» فانتزی عجیب و رنگارنگی می‌­سازد که گویی آن را از پس رویاهایش بیرون کشیده تا تطهیر از پلیدی­‌های جهان در واقعیت میسر ­شود.

مطالعه بیشتر:
مروری بر نمایش «کارخانه 04» در گالری محسن نوشته‌ی پگاه رجامند