در کارگاه علی‌اکبر صادقی

علی‌اکبر صادقی حدود بیست سال است که در ساختمانی در محله‌ی قیطریه‌ی تهران به کار و زندگی مشغول است. فضای کار او در طبقه‌ی دوم ساختمان قرار دارد و قسمت اعظم آن، که با نقاشی‌های بزرگ‌اندازه‌ی صادقی پر شده، به یک گالری یا موزه‌ای کوچک شبیه است که آثاری از دوره‌های مختلف کار هنرمند در آن قرار دارد.  

نقاشی‌های پررنگ‌ولعاب صادقی به‌صورت قاب‌گرفته و منظمی در جای‌جای کارگاه به چشم می‌خورند؛ قاب‌های رنگی نقاشی‌ها را در بر گرفته‌اند و آثار، در ردیف‌های چندتایی، دوتایی یا تکی، به دیوار آویخته شده‌اند. این نظم و ترتیب و دقت که در نمایش و ارائه‌ی آثار این کارگاه به کار رفته، بسیار جالب توجه است. فضای روشن و دلباز، که با هم‌نشینی دیوارها، کف و سقف تمام‌سفید بسیار روشن‌تر و دلبازتر نیز به نظر می‌رسد، پذیرای آن‌همه نقش و رنگ و هیجان درونی نقاشی‌ها شده است. مجسمه‌های صادقی نیز روی میزی به چشم می‌خورند و دو صندلی تزئین‌شده‌ی او، در میانه‌ی یکی از اتاق‌ها که دیوارهایش با نقاشی‌ها پوشانده شده، جلوی پنجره‌ای پرنور قرار گرفته‌اند.

اما در بخش جنوبی کارگاه جریان دیگری حاکم است. این‌جا محل خلق هنر صادقی است؛ اتاقی دلباز با پنجره و بالکنی به‌سوی پارک که میز بزرگ و سفیدرنگی در آن قرار گرفته است و صادقی هرروز پشت آن می‌نشیند و مشغول به کار می‌شود. آن نظم و ترتیب در این اتاق هم حکم‌فرماست. صادقی وسایل کار خود، یعنی رنگ‌ها و قلم‌ها و چراغ‌مطالعه‌ها را در دو گوشه‌ی میز قرار داده و در میانه‌ی آن، سطح کتانی نقاشی را گسترده است. چند طراحی بزرگ و قاب‌شده دیوار پشت سر او را پوشانده و از سقف، سه چراغ آویزان است که به نظر می‌رسد کتری‌های فلزی بوده‌اند.

صادقی دو دیوار این اتاق را به کتابخانه‌ای بزرگ برای نگهداری کتاب‌ها و یادگاری‌هایش تبدیل کرده است؛ فضایی مملو از خاطره‌ها و ایده‌هایی که به وقوع پیوسته‌اند یا زندگی پربار هنرمند را روایت می‌کنند. او اکنون 84 سال دارد و هرروز سه ساعت صبح و سه ساعت عصر، در حالی که به موسیقی پاپ و آهنگ‌های پرانرژی گوش می‌دهد، نقاشی می‌کند.