نگارخانه شَلمان از شما دعوت می‌نماید تا در گشایش نمایشگاه عکس «آنها و موهایشان» با آثار مهدی حسینی و فریدا صفائیان که در روز جمعه ۱۹ شهریور ۱۴۰۰ از ساعت ۴:۳۰ تا ۹ شب شرکت نمایید. این نمایشگاه تا ۲۴ شهریور از ساعت ۴:۳۰ تا ۸:۳۰ شب برپا است. مهدی حسینی در بیانیه نمایشگاه می نویسد: «آن‌ها» کسانی هستند که نزدیک به ۱۵٪ مردم جهان را تشکیل می‌دهند. وجه تمایز «آن‌ها» موهای فرفری‌شان است. یک ویژگی که نه برای آن می‌توان وجه مثبتی درنظر گرفت و نه وجهی منفی؛ چراکه در وهله اول امری است ژنتیکی و در مرحله بعد امری است که می‌تواند کاملاً اکتسابی باشد، به این معنی که عده‌ای از ۸۵٪ دیگر مردم، خود را شبیه به ۱۵٪ در اقلیت مو فرفری کند. شاید بتوان ادعا کرد که اگر گسترش شبکه‌های اجتماعی همانند؛ اینستاگرام و تلگرام و غیره در سطح جهان علی‌الخصوص فراگیر شدن آن در ایران وجود نداشت، امروز در این سال‌ها خرده فرهنگی برای این 15 درصد فرفری مادرزاد در جهان وجود نداشت؛ چراکه آن‌ها از طریق همین شبکه‌های اجتماعی همدیگر را پیدا کردند و آشنا شدند، روابط خود را گسترش دادند و آن‌طور که شبکه به شبکه گشته، تاریخ 1 خرداد، یا 22 میرا برای برگزاری یک جشن سالانه «مو فرفری‌ها» انتخاب کرده‌اند. «آن‌ها» اگرچه یک روز خاص برای خود در نظر گرفته‌اند اما وجوه انسانی، تربیتی، اجتماعی و موقعیتی دیگرشان باعث شده تا در طول سال نیز در فرصت‌های گوناگون کنار هم جمع شوند و در هر یک از این میهمانی‌ها بنا به علائق نسلی-اجتماعی‌شان به رقص، موسیقی و انواع شادی‌های دیگر بپردازند. جمع‌های «آن‌ها» اگرچه می‌توانسته بهانه‌های گوناگونی داشته باشد اما ماحصل جامعه‌ای شده است که با توجه به برخی جلوگیری‌ها و موانع برای دوستی و برگزاری‌های دورهمی شکلی زیرزمینی با یک ویژگی ساده – که فرفری بودن موی سر است – تبدیل به یک خرده‌فرهنگ شده است. واکنش مردم با آن‌ها متفاوت است. بعضی از افراد آن‌ها را مسخره می‌کنند و بعضی از افراد آن‌ها را به‌عنوان یک فرد شاد می‌پذیرند. هرچند مو فرفری‌ها در بالای صفحه‌های شبکه‌های اجتماعی‌شان نوشته‌اند «ما را نپی چون، ما خودمون فریم» اصطلاحی که مردم عام به‌عنوان عدم اعتماد به بعضی از رفتارها به همدیگر بیان می‌کنند. آن‌ها که از دو نسل اخیر هستند در عدم اعتماد با همدیگر دارای گفتمان مشترک هستند. «آن‌ها و موهایشان» ماحصل دوسال عکاسی از خرده‌فرهنگی است که در آن نمایندگانی از دهه‌های گوناگون جامعه ایرانی وجود دارد. آن‌ها را براساس علاقه‌مندی و آن چیزی که از وهمشان (خیالشان) است استیو شده‌اند. از وسایل شخصی‌شان گرفته تا علایق آن چیزی که باشند و تا ارتباط روزمرگی زندگی آن‌ها در تقابل دنیای مدرن و سنت و دین جای است که آن‌ها را با رویایشان به‌واسطه موهایشان پیوند زده است و ارجاع به آن چیزی که متعلق به آن‌هاست.