تحشیه‌ای بر «کلمات در‌ موزه» اثر مهران مهاجر 

کلمات کوچک‌ترین دسته‌ی معنادار شکل‌گرفته از حروف هستند که می‌توانند به‌‌تنهایی به‌کار روند و اغلب وظیفه‌ی ساخت جملات و انتقال پیام را به‌عهده می‌گیرند. آن‌ها در طول زمان ساخته شده‌اند و در نظام زبانی مشخصی جای می‌گیرند. آن‌ها نظام‌مند می‌شوند. آن‌چه گفته یا نوشته می‌شود در همین‌مجال می‌گنجد؛ به‌عبارتی تفاوتی نمی‌کند چه کلمه‌ای گفته یا نوشته شود، همه پیش‌بینی‌پذیر و در حال بازی در زمینی ساخته شده‌اند. آن‌ها در طول زمان رشد کرده و همه‌‌چیز و‌ همه‌جا را در اختیار می‌گیرند و به‌نوعی مالک همه‌چیز می‌شوند. رشد و‌ گسترش آن‌ها منوط به ثبت آن‌هاست. آن‌ها بایگانی می‌شوند و جایگاه مشخصی را پیدا می‌کنند. استفاده از آن‌ها در هر لحظه و‌ با هر رویکرد تداوم آن‌ها را رقم می‌زند. آن‌ها جایگاه خود را در ذهن‌ها، کتاب‌ها، روزنامه‌ها، گفت‌وگو‌ها و... استحکام بخشیده و بازتولید می‌کنند. 

بایگانی و‌ موزه ارتباط مشخصی با یکدیگر دارند. یکی از‌ نقش‌های کلیدی‌ که ساختار موزه در طول زمان به‌عهده داشته، بایگانی آثار بوده است. 

«کلمات در موزه» اثری از مهران مهاجر که در مجموعه‌ی اخیر او با نام «داربست» در پلاس2 نمایش داده شد، به‌سراغ خروج از زمین بازی یادشده می‌رود. اثر، نمایانگر رد نوری‌ست که بر دوربین نقش بسته و با کمی فاصله از آن، تداعی‌گر یک جمله‌ی به‌هم‌پیوسته‌ است. خطوطی که با نور ترسیم شده‌اند ناواضح هستند، به‌گونه‌ای که در یکدیگر ورود کرده و آغشته‌به‌هم شده‌اند. جمله‌ی فرضی شکل‌گرفته ناخوانا جلوه می‌کند؛ انگار که در تلاش برای خروج از جایگاه بایگانی‌شده‌ی خود باشد. «کلمات در موزه» امکانی برای همراهی نکردن را مهیا می‌کند. در این‌جا آن‌چه ناخوانا و ناواضح است، بایگانی شده و به چیزی‌موزه‌ای تبدیل گشته است. ناخوانا بودن «کلمات در موزه» آن‌چه بایگانی شده را از کار می‌اندازد، به‌‌گونه‌ای که امر بایگانی در این‌جا کارآمدی خود را از دست داده است. این موضوع آن را در مقابل چرخه‌ی نظام‌مند خود قرار می‌دهد و در آن اخلال ایجاد می‌کند. 

«کلمات در موزه» امکان لحظه‌ای مکث و درنگ را فراهم می‌کند. لحظه‌ای برای مشارکت نکردن در شبکه‌ای بی پایان؛ هرچند کوتاه و اندک. 

تصویر کاور و اسلایدر: 

• plus2.gallery