کناره‌گیری دنیل وایس از ریاست موزه‌ی «متروپولیتن» در سال ۲۰۲۳

دَنیِل وایس (Daniel Weiss)، رئیس فعلی موزه‌ی متروپولیتن نیویورک (MET)، هفته‌ی گذشته اعلام کرد که سال‌ آینده در همین‌ماه احتمالاً دیگر در این سمت نخواهد بود. وایس مرد خوش‌نامی است؛ آدم دانشگاهی کم‌حاشیه و مؤدبی که به نزاکت سیاسی مسلط است و بعد از این‌که مشخص شد «تابوت طلایی» از مصر دزدیده شده، خود را موظف دید که عذرخواهی کند و وعده داد که مجسمه را برمی‌گرداند. وایس استاد تاریخ است، چند سال قبل بابت کتابی که در خصوص جنگ ویتنام می‌نوشت، مصاحبه‌ای جنجالی از نیویورک‌تایمز هدیه گرفت. بااین‌همه آن‌چه او را در تجربه‌ی موزه‌ی متروپولیتن نیویورک منحصربه‌فرد کرده، نه ادب او و نه عِرقش به دانشگاه است. 

وایس در سال ۲۰۱۵ سمت مدیریت را تحویل گرفت؛ درست زمانی که موزه‌ با بحران جدی مالی مواجه بود. موزه‌ی متروپولیتن نیویورک از آن‌چه در توان داشت خوش‌آوازه‌تر بود؛ پوستر‌ها و بیلبوردها فریاد می‌زدند که این‌جا موزه‌ی متروپولیتن است، مجموعه‌ی ۲۵۰۰ نقاشی اروپایی با رویکردی خلاق کنار هم گردآمده و برای ما علاوه‌بر هنر، کثرت‌گرایی در هنر هم مهم است. بااین‌همه دفترهای مالی و چالش‌های زیرساختی ماجرایی دیگر را روایت می‌کردند. موزه‌ی متروپولیتن نیویورک به پشت‌پرده‌ها معروف بود، به چالش را به پستوی مدیریتی بردن و صورت را با سیلی سرخ نگه داشتن. به‌همین‌دلیل است که آن میزان که شایسته‌ی پرداخت است، از مدیریت وایس چیزی نمی‌دانیم. اما آن‌چه پیداست این است که وایس آدم روزهای بحران است. در سال ۲۰۱۷ وقتی توماس کمپل (Thomas P. Campbell)، مدیرعامل موزه‌، بابت فشار روانی بحران‌های مالی از سمت خود کناره گرفت، این وایس بود که تا مدت‌ها آن‌چه در شرح مسئولیت‌های کمپل بود را به‌عهده گرفت و بعدتر مدیریت را با مکس هولین (Max Hollein) شریک شد. البته این شراکت بعدتر بسیاری از رسانه‌ها را به این سَمت هول داد که نتیجه‌گیری کنند که وایس به‌همین‌خاطر است که به جدا شدن از موزه علاقه نشان داده؛ ادعایی که وایس آن را بارها رد کرد و گفت که به مدیریت اشتراکی باور دارد. 

در دوره‌ی وایس بودجه‌ی ۳۱۰ میلیون دلاری موزه به توازنی نسبی رسید؛ ۱,۵ میلیارد دلار سرمایه‌ی خصوصی برای موزه جمع‌آوری شد و البته به لطف هدیه‌ی ۱۲۵ میلیون دلاری اسکار و اگنس هسو تانگ، چندین پروژه‌ی ساخت‌وساز در راستای توسعه‌ی موزه کلنگ خورد. وایس به آن‌چه میراث موزه بود تأکید داشت، توجه دوباره بر کثرت‌گرایی. آمریکا در بحران همه‌گیری دست‌وپا می‌زد و با میراث نژادپرستانه‌ی خود درگیر بود. همین‌زمان بود که وایس برای نور انداختن بر آن‌چه او «رویکردهای نژادپرستانه در فضای هنری» می‌نامید، لاویتا مک‌مات ترنر (Lavita McMath Turner) را استخدام کرد تا نیروی انسانی خود را آموزش دهد که برابری را تمرین کنند. به‌علاوه بودجه‌ای که به خرید آثار هنرمندان رنگین‌پوست اختصاص داشت را چندین‌برابر کرد تا پیامی روشن را به مخاطبان هنر مخابره کرده باشد.

 منابع:

• www.metmuseum.org/press/news/2022/daniel-weiss
• www.artnews.com/art-news/news/daniel-weiss-steps-down-met-1234632929
• www.nytimes.com/2017/06/26/arts/design/met-museum-daniel-weiss-vietnam-book.html
• www.nytimes.com/2022/06/28/arts/design/metropolitan-museum-daniel-weiss-max-hollein-president.html

تصویر کاور و اسلایدر:

• www.nytimes.com