«روزهای ایتالیایی»؛ نمایشی از آثار ریچارد اودون در گالری گاگوسیان رم

نمایش «روزهای ایتالیایی» (Italian Days) از تاریخ ۱۲ مارس تا ۱۷ مه ۲۰۲۵ (۲۲ اسفند ۱۴۰۳ تا ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) در گالری گاگوسیان رم پابرجاست. رویدادی که بیش از بیست اثر از ریچارد اودون (Richard Avedon)، ثبت‌شده در خیابان‌های رم، سیسیل و ونیز، را به‌زیبایی به‌تصویر می‌کشد. هجده اثر از این مجموعه از سری «ایتالیا (۱۹۴۶–۱۹۴۸)» (Italy (1946–48)) هستند که برای نخستین‌بار رونمایی می‌شوند. این آثار در کنار پرتره‌های ماندگار از چهره‌های برجسته فرهنگی، که نشان‌گر سبک بی‌نظیر اودون‌اند، جلوه‌گر شده‌اند. تصاویری از مجموعه‌ی ۱۹۴۶ که زازی (Zazi)، هنرمند خیابانی رمی، را به‌تصویر می‌کشد نیز در این نمایش حضور دارند. گاگوسیان از سال ۲۰۱۱ نمایندگی آثار آودون را در سراسر جهان عهده‌دار بوده است.

ریچارد اودون از زمان ورودش به رم در سال ۱۹۴۶، درست پس از پایان جنگ جهانی دوم، هنگامی که ایتالیا هنوز برای بازدیدکنندگان چندان دست‌یافتنی نبود، سفرهای متعددی را به این سرزمین آغاز کرد و این سفرها در دهه‌ی بعد نیز ادامه یافت. مجموعه‌‌عکس‌هایی که در این سفرها به‌ثبت رسیدند، نقشی اساسی در شکوفایی رویکرد ظریف او به پرتره‌نگاری داشتند. اودون به‌ویژه مجذوب زیبایی و ویرانی ایتالیا، عظمت و گستردگی تاریخ آن و تنوع شگفت‌انگیز بیان انسانی و استقامتی بود که در هر سویش به چشم می‌خورد. این آثار ایتالیایی، که نشان‌دهنده‌ی اشتیاق او به پیوندی حقیقی میان عکاس و سوژه‌اند، تأثیری عمیق بر کارش گذاشتند؛ برای مثال، پرتره‌ی مشهوری از سال ۱۹۵۷، ثبت‌شده از مریلین مونرو (Marilyn Monroe) با چهره‌ای آکنده از حسرت و عکسی از سال ۱۹۸۰، ثبت‌شده از روبی هولدن (Ruby Holden)، گروگیر، از مجموعه‌ی جاودان «در غرب آمریکا» (In the American West) (۱۹۷۹–۱۹۸۴). سرچشمه‌ی غم و شادمانی‌ای که اودون در چهره‌ی مونرو به‌تصویر کشیده، در خاک رم ریشه دارد؛ همان‌سان که سلف‌پرتره‌ی او در سال ۱۹۶۳ بی‌تردید تصویر پسری جوان، گرم و مغرور اهل سیسیل را به‌یاد می‌آورد که از خاکسترهای جنگ برخاسته تا زندگی را از نو آغاز کند.

پیوندهای بی‌شماری که در «روزهای ایتالیایی» به‌نمایش درآمده‌اند ـ‌میان سوژه‌ها، ناشناسان و لحظه‌های گذرای زمان‌ـ بر دل‌بستگی همیشگی اودون به انسانیت مشترکی گواهی می‌دهند که از بند تکنیک یا شرایط فراتر می‌رود. برای مثال، نگاه افسرده‌ای که در یکی از دو فیگورهای جفت‌شده‌ی نمایشنامه‌نویس مشهور در عکس «ساموئل بکت، نویسنده، پاریس، ۱۳ آوریل ۱۹۷۹» (Samuel Beckett, writer, Paris, April 13, 1979) دیده می‌شود، پیش‌تر در عکس «ایتالیا شماره ۶، رم، ۱۹۴۶» (Italy #6, Rome, 1946) دیده شده بود. در این عکس، پسر بچه‌ای جوان با دستی بر صورت، نگاهش را به سنگ‌فرش‌های آفتاب‌خورده‌ی خیابان دوخته است.

مجموعه‌ای دیگر فضایی شاداب‌تر را به‌ارمغان می‌آورد و پیوندی ‌میان پیکر رقصنده و بی‌پروای «ایتالیا شماره ۸، پالرمو، سیسیل، ۱۹۴۷» (Italy #8, Palermo, Sicily, 1947) و تصاویری از دوریان لی (Dorian Leigh)، مدل آمریکایی، در کنار دوچرخه‌سواری در شانزلیزه و آدری هپبورن (Audrey Hepburn) که با فرد آستر (Fred Astaire) در مجموعه‌ی «چهره خنده‌دار» (Funny Face) می‌رقصد، برقرار می‌کند. ایتالیا، با دل‌تنگی‌هایش و جان سرسختش، راه را روشن ساخت.

این نمایش به گردآوری سسیل دوگو (Cécile Degos) تحقق یافت. دوگو پیش‌تر شکوه نمایش «اودون فراموش‌نشدنی: جشن صدسالگی ریچارد اودون» را در سال ۲۰۲۴ در گاگوسیان پاریس به‌تصویر کشید. آثار آودون هم‌چنین در نمایشی دل‌انگیز در بنیاد هنری‌ کارتیه‌ـ‌برسون (exhibition Iconic Avedon: A Centennial Celebration of Richard Avedon) در پاریس به‌نمایش درخواهد آمد که از ۳۰ آوریل ۲۰۲۵ درهایش را به روی دوست‌داران هنر می‌گشاید. 

منبع:

• gagosian.com

تصویر کاور  اسلایدر:

• www.kunsthal.nl