نمایشی از جیمز ولینگ، برند و هیلا بخر در لندن

مؤسسه‌ی «مورین پیلی» (Maureen Paley)، لندن از ۷ مارس تا ۱۹ آوریل ۲۰۲۵ میزبان نمایشی مشترک از جیمز ولینگ (James Welling) و برند و هیلا بخر (Bernd & Hilla Becher) است.

هرچند برند و هیلا بخر فعالیت هنری خود را در دهه‌ی ۱۹۶۰، یعنی یک دهه پیش از جیمز ولینگ، آغاز کردند، هر سه هنرمند مرزهای عکاسی را کاویدند و از این ره‌گذر، معماری را به شیوه‌ای بدیع به‌تصویر کشیدند.

جیمز ولینگ به‌واسطه‌ی آثارش که تاریخ و ویژگی‌های فنی عکاسی را مورد تأمل قرار می‌دهند، شناخته می‌شود. او از سال ۲۰۲۳، روی مجموعه‌ای با عنوان «موضوعات ذهنی» (Thought Objects) کار کرده است که در آن، با بهره‌گیری از ماسک‌های نامحسوس وضوح‌بخشی (unsharp masks)، ابزاری رایج در بهبود وضوح تصاویر که اغلب نادیدنی‌اند، دست‌به آزمایش می‌زند. ولینگ این ماسک‌ها را دگرگون می‌کند تا هاله‌هایی درخشان، جلوه‌هایی اغراق‌شده از نقش برجسته (bas-relief) و اشباع رنگی شدید خلق کند و از این ره‌گذر، بر سیالیت و انعطاف‌پذیری تصویر عکاسانه تأکید ورزد.

آثار این نمایش از مجموعه‌ی «بروئر» (Breuer) برگرفته شده‌اند؛ مجموعه‌ای که می‌توان آن را فصلی در کتاب «موضوعات ذهنی» دانست و در آن ساختمان‌های معمار بروتالیست، مارسل بروئر (Marcel Breuer)، به‌تصویر کشیده شده‌اند.

«در این تصاویر، با نهایت احترام و به‌شکلی آگاهانه، برخلاف رویکرد بخرها، یعنی به‌تصویر کشیدن کل بنا و ارائه‌ی دیدگاه‌های متعدد، عمل کرده‌ام. درعوض، جزئیات، نماهای گزیده و فضاهای داخلی را به‌نمایش درآورده‌ام. تلاشم بر آن بود تا از طریق این نماهای گزیده، حسی را القا کنم که در نهایت همه‌ی زحمات فردی یک معمار به‌واسطه‌ی عکاسی به یک اثر کلان و یک‌پارچه پیوند بخورند؛ اثری که گذر زمان، مکان و ماده را در بر می‌گیرد.» (ولینگ)

برند و هیلا بخر، زوج هنرمند آلمانی، در سال ۱۹۵۷ برنامه‌ای نظام‌مند برای ثبت تصاویر سازه‌های صنعتی درحال نابودی را آغاز نمودند. این زوج هنرمند بیش از پنج دهه، برج‌های آب، مخازن گاز، کوره‌های ذوب و سایر بناهای کارکردی را بیش‌تر در اروپا و آمریکای شمالی به‌تصویر کشیدند. آثار ایشان را می‌توان پروژه‌ای جامع در حوزه‌ی انسان‌شناسی دانست که به مستندسازی معماری مکان‌ها و صنایعی اختصاص یافته است که روزگاری به‌عنوان نیروی محرکه‌ی مدرنیته شناخته می‌شدند.

«حساسیت بخرها نسبت‌به مخاطرات انقراض، مرا به‌یاد پرنده‌نگاران می‌اندازد. آن‌ها هم‌چون پرنده‌شناسان که همواره در پی یافتن نمونه‌های نوین هستند، با دقت به جست‌وجوی آثار جدید صنعتی می‌پرداختند؛ هرگاه با یکی از آن‌ها مواجه می‌شدند، با دقت مکان آن را یادداشت می‌کردند و سپس در زمانی دیگر به آن بازمی‌گشتند تا تصویری از آن را ثبت نمایند.» (ولینگ)

این دو هنرمند به‌طور مستمر در زیر آسمان‌های ابری، بدون حضور سایه‌های مزاحم، سوژه‌های خود را ثبت می‌نمودند و برای ضبط دقیق جزئیات، از دوربین‌های فرمت بزرگ بهره می‌بردند؛ رویکردی که تفاوت آشکاری با جیمز ولینگ دارد، چرا که او در شرایط فصلی متنوع فعالیت می‌کند. عمق فوکوس در تصاویر بخرها از توانایی چشم انسان فراتر رفته و تضمین می‌کند که حتی کوچک‌ترین مهره‌های معماری به‌طور کامل و بی‌عیب نمایان شوند. این رویکرد، تمایل آنان به حذف سوگیری‌های شخصی را به‌نمایش می‌گذارد و این اشیاء کارکردی را به سوژه‌هایی تأمل‌برانگیز بدل می‌کند تا بیننده را به بازنگری در بار معنایی زیبایی‌شناختی و تاریخی این سازه‌ها دعوت نماید. این نمایش فرصتی بی‌نظیر در لندن فراهم می‌آورد تا آثار این هنرمندان در گفت‌وگویی هنری با یک‌دیگر ادغام شوند.

منبع:

• ocula.com

تصویر کاور و اسلایدر:

• ocula.com