انسان آب می‌خورد و به همین خاطر نیز تا امروز زنده و بالنده باقی مانده است. کرسی وسیله‌ای گرمایشی است که در فصل سرد در گذشته استفاده می‌شده. کرسی میز نسبتا کوتاه، مربع شکل و چوبی بود که زیر آن منقلی برای گرما و روی آن با لحاف مخصوصی پوشیده شده و سپس با گلیم یا جاجیم تزئین می‌شده است. این وسیله در زمستان محل جمع شدن اعضای خانواده بوده و جایگاه آن در فرهنگ ایرانی اهمیت بسیاری داشته است. جعفر شهری در کتاب طهران قدیم به جزئیات درباره کرسی توضیح داده است. در آثار اشرفی نیز کرسی ایده اولیه همه این مجموعه بوده و عنوان کرسی‌واره نیز تاکیدی بر این ماجرا است، اما اشرفی از «کرسی» فرم ظاهری و بیرونی آن را برداشته و به شکلی جدید بازتاب داده است.