چیدمان «سیاه چاله» فرای انسان و قالب‌هایش می‌رود و با درآمیختن اجزای مکانیکی و ارگانیک، نیم‌نگاهی به رویای انسان و ماشین می‌اندازد و مخاطب را با سنت «تولید و بازتولید» و «اصالت و تکثیر» مواجه می‌کند؛ تکثیر در عالم واقع گوش‌های آویخته بر دیوار است و در عالم خیال، توامانی و ادغام فضای واقعی «پاسیو» در فضای مجازی تولیدشده. درواقع واقعیت مجازی دروازه‌ای می‌شود برای گسستن از حدومرزهای واقعیت و تولید فضایی بی‌فضا، اجزایی بی‌اجزا و غوطه‌وری در بی‌زمانی زمان. واقعیت محدود فضای «پاسیو» به محض ورود به واقعیت مجازی فرو می‌پاشد و هم¬زمان تکثیر می‌شود. صفاالدین امامی و کیان فروتن در بخش مجازی این پروژه با متحرک‌سازی، مدل‌سازی و پردازش سه‌بعدی صدا و تصویر نوعی توهم گسترده می‌سازند که با کمک رسانه‌های الکترونیک و امکانات تکنولوژیک جای واقعیت را می‌گیرند و به بازتولید عناصر فاقد اصالت می‌پردازند.