نمایش در همکف و زیرزمین

آن‌چه ماده را قوام می‌بخشد زمان و فرسایش است و تاب آوردن. ماده در پیوستگی زمان وجود می‌یابد، از ارزش زمان برخوردار است و روایتی از تکوین دارد. مجتبی امینی در نمایشگاه «ظل» که روایتی است از زندگی کارگران معادن فیروزه و ذغال‌سنگ، با کاویدن در حواشی بهره‌جویی از برخی مواد طبیعی به نوعی روایت‌‌سازی شخصی‌ از مصالح، ارزش ذاتی‌شان و فقدانِ نصیب می‌پردازد. «ظل» روایتی است از پناه، عنایت، سایه و نیز تیرگی، سیاهی و جور؛ کاوندگان حفره‌های تاریک و گوهر انگشتری. معدن فیروزه‌ی نیشابور اما توامان دربرگیرنده‌ی مراد «رزق و روزی» و نیز در مقابل، مفهوم سلب است. کار کارگران بومی معدن تنها دارای یک مفهوم اقتصادی نیست بلکه بخشی از حیات اجتماعی منطقه است. امینی چالش‌های زیست کارگرانی را که در معادن فیروزه و زغال‌سنگ کار می‌کنند در اشکال و مواد مختلف منعکس می‌کند و این مسئله را برمی‌انگیزد: کار اگر کار «یدی» باشد، فرسایش تن است.