کارهای محمود محرومی همچون اعمال مناسک جمعی، با استفاده از فرآیند‌های اجتماعی ـ روانی و براساس نوعی درمان‌گری مبتنی بر متریال، احساسات را دست‌کاری و هویت و تعهد گروهی را تقویت می‌کند. او اصلی‌ترین بیماری را شاید از دست‌دادن یا صدمه‌دیدنِ روح و درمان را فراخواندن و بیرون‌کشیدن خاطرات سرکوب‌شده داند: هست در هر ذره خورشیدی نهان.

محیط سفیدی که خارج از مکان است و به جایی تعلق ندارد. شمع‌هایی که عمرشان سپری شده. تقابل لحظه‌ی انهدام و زوال شمع در مقابل وانمایی تصویر شمع در قالب ۸۰ فریم، گزارشی‌ است ازپیش­تهیه­شده تا بر حیات شمع در زمانی پیش از این صحه گذارد. ریتمی یکسان از دستگاه اسلاید به گوش می‌رسد. همه‌چیز انگار تاریخ­گذشته باشد. انگار اتفاقی افتاده و ما دیر رسیده باشیم. متریال ناپایدار و تغییرپذیر است و البته اهمیت زمان در بستر اثر مستتر. در این‌جا سایه، نور را در بند نگه می‌دارد. درحالی‌که سیستم ایدئولوژیک می‌گوید تنها یک واقعیت و یک سیستم ارزشی وجود دارد، هنرمند اما واقعیت را متکثر و چندپاره می‌بیند و نه امری واحد.