16 آبان تا 30 آبان 1404
بیانیهی نمایش:
در این مجموعه، آفرینش نه حاصلِ مهارت و برنامهریزی، بلکه لحظهای از زیستنِ ناخودآگاه است؛ زمانی که چیزی از ژرفای تجربهی زیسته، بیآنکه از پیش طراحی شده باشد، در ماده پدیدار میشود.
اثر هنری در این نگاه، شیئی ساختهشده نیست، بلکه ردی از رخدادِ روان است؛ لحظهای که امر درونی در تماس با ماده، به شکل و رنگ بدل میشود.
چنانکه فرانتس کالتنبک یادآور میشود، آفرینش زمانی رخ میدهد که ناخودآگاه هنوز به زبانِ نمادین آلوده نشده است؛ در لحظهای که ماده و تصویر، حاملِ خامترین تکانههای ذهن اند.
فیلیپ ژولین خلاقیت را شیوهای از تداومِ زیستن میداند؛ فرمی که اضطراب و گسیختگی را به ریتم بدل میکند و از دلِ این ریتم، روان مجالِ بازسازیِ خویش را مییابد و برای فرانسوا رستو، لحظهی خلق همان لحظهی گوش سپردنِ بدن به جهان است؛ جایی که حضور، خود را از دلِ تماس با هستی آشکار میکند.
در این معنا، هر اثر نه بازنماییِ جهان، بلکه شکلِ زیستهی آن است. حرکتی میان درون و بیرون، میان آگاهی و ناخودآگاه، که در آن هنرمند و ماده همزمان دگرگون میشوند.
شاید آنچه در این آثار میتپد، بازماندهی همان لحظهی تماس باشد؛ لحظهای که زیستن و خلق از هم بازشناختنی نیستند و اثر، نه حاملِ معنا، که خودِ رخدادِ آن است.
هنرمندان
-
- مکرمه قنبری -
- ذبیحالله محمدی -
- اکرم سرتختی -
- تاجسر جعفری -
- محمودخان -
- مَش اسماعیل -
- حسن حاضرمشار -
- امیرعلی مالکی -
- علی بهارلو -
- نبات خسروی - نمایش هنرمندان بیشتر
- نمایش هنرمندان کمتر
