بیانیه‌ی نمایش:

نمایشگاه حاضر حاصل مواجهه‌‌‌ی من در طی ۱۳ سال فعالیت فرهنگی با هنرمندانی است که برایم همیشه الهام‌بخش بوده‌اند. رابطه‌ی من با برخی از ایشان از سطح همکاری فراتر رفته، بعضی دیگر همراهان امروز‌‌‌‌ند و گروهی دیگر در ذهن و آرزوهایم مانده‌اند تا فرصت تجربه‌ی کاری مشترک‌مان پیش آید.

عنوان نمایشگاه از آخرین فیلم گدار«جنگ‌های تصنعی» گرفته شده است. کسی که آشنایی با او در نوجوانی و بعد کار کردن در کنارش، به‌یادآوردن اندیشه‌هایش و در پایان، مرگ خودخواسته‌اش، تاثیری شگرف بر من گذاشت.

در این فیلم، گدار بار دیگر به پرسش همیشگی‌اش بازگشت: «مرز شکننده‌ی میان واقعیت و تصویر». اندیشیدن به همین پرسش نقطه‌ی آغازین این نمایشگاه شد.///

ریسمانی که این نمایشگاه را درهم ‌تنیده است، «قرابت» است. به باور من، قرابت نه صمیمیت‌های متعارف است و نه صرفاً همکاری، بلکه نوعی «هم‌جوشی انتخابی» است بی‌آنکه انتظاری از پیش بر آن سایه افکنده باشد؛ پیوندی عمیق و ذاتی که بدون فیلم‌نامه ساخته می‌شود و همواره پویا است. حرکت در ستایش پیچیدگی، جایی که اشتیاق و میل در کنار هم زیست می‌کنند.

این قرابت نه یک خیال آرمان‌گرایانه که اصلی استوار بر دوستی فواصل است، پیوندی معنوی بین من و این هنرمندان، موقعیتی شبیه هم‌زیستی نور و سایه، به‌رسمیت‌شناختن وضوح و ابهام و معنای خود را در لحظه‌های صریح گفتمان مشترک یافتن.

در گستره‌ی این قرابت، هنرمندانی هستند که در این نمایشگاه حضور ندارند اما همراهی‌شان در این مسیر همواره برای مجموعه‌ی ما پیش‌برنده بوده است.

با وجود تمام موانع، روابط خلاق و الهام‌بخش میان ما پایدار مانده و آن‌ها همواره پشتیبان ما به‌عنوان یک موزه‌ی خصوصی و مستقل بوده‌اند.

این هنرمندان، چه حاضر و چه غایب، شاید به نظر نرسد که مسیر مشابهی با یک‌دیگر و یا با ما دنبال می‌کنند، اما هر یک به شیوه‌ای ملموس مرا تحت تاثیر قرار داده‌اند و با دوستی و همراهی‌شان همواره ما را به سمت جلو سوق داده‌اند.

در نتیجه، کنار هم آوردن این آثار بیش از آن‌که در پی ارائه‌ی یک تعریف یا بازتاب واحد باشد، تلاشی است برای گشودن فضایی برای گفت‌وگوها، تاثیرات، پروژه‌ها و خاطراتی که درون‌مان انباشته شده‌اند و از خلال زبان و خلق آثار، می‌توانند پیوسته بازآفرینی شوند بی‌آن‌که به فرجامی مطلق بیندیشند.

این نمایشگاه روایتی خطی از گذشته نیست، بلکه فضایی بینابینی است که در آن گذشته و آینده به خاطراتی زنده بدل می‌شوند؛ خاطراتی که ثابت نیستند، بلکه نشانه و آستانه‌ای میان آن‌چه بوده و آن‌چه هنوز می‌تواند باشد هستند، گشتالتی از زمان ازدست‌رفته و زمان بازیافته. این نشانه‌ها یکپارچه حرکت نمی‌کنند، ناهم‌خوانی و تضاد میان انسان‌ها، زمان‌ها و دوران‌ها را در آغوش می‌گیرند تا در میان شاکله‌ی در حال تغییر فرهنگ معاصر بتوانند نقشی موثر ایفا کنند.

این نمایشگاه همان‌قدر که محصول کثرت‌های فرهنگی، ملیتی و اعتقادی است، انعکاس کثرت‌های درونی هر یک از ما است که بی‌تردید در تعامل دیالکتیک میان «تو» و «من»، «هنرمند» و «بازدیدکننده» شکل می‌گیرد. این دیدگاه‌ها شاید هیچ‌گاه به‌طور کامل بر هم منطبق نشوند (یا چه بهتر که نمی‌شوند!)، اما درست در همین شکاف است که گفت‌وگویی عمیق و معنادار شکل می‌گیرد.

جنگ‌های تصنعی بر اساس نظمی از پیش تعیین‌شده چیده نمی‌شود؛ بلکه به‌گونه‌ای بداهه پدیدار می‌گردد و جهانی از اندیشه‌ها و پاسخ‌ها را پیش روی­مان می‌گشاید؛ جهانی که اندیشه از سکون بتواند به حرکت درآید و سکوت به گفت‌وگو بدل شود.

آن‌چه اینجا خواهید یافت نه پایان یک فصل، بلکه امتداد و تداوم آن است: گفت‌وگویی ناتمام و زنده که با همراهی، خاطرات، و سرسختی پویای واژه‌ها و تصاویرِ ما و هنرمندان به پیش رانده می‌شود.

حمیدرضا پژمان