بیانیه‌ی نمایش:

انتهای انبساط، مرگ است؛ چونان ستارگانی که حداکثر انبساطشان مصادف است با افولشان. انسان با مرگش در زمان و مکان تکثیر می‌شود.

در کارهای نغمه شهدی‌پور این چند‌پارگی، فقدان یک شکل کامل را به ارمغان می‌آورد و تنها با تکثر در زمان و مکان است که تکه‌‌های از دست رفته را می‌توان تا حدی بازیافت.

دگرگونی زخم‌ به انباشت پاره‌های استخوان در آثار نغمه شهدی‌پور که با تکه‌های پارچه، پسماند و توری‌های فلزی ساخته شده‌، از غلیان رنج‌های اجتماعی و عواطف جمعی سر برآورده‌اند. او در حالی از زوال و انهدامی دردمند حرف می‌زند که در میان زندگی ایستاده‌است.

نوگل مظلومی