بیانیه‌ی نمایش:

با امید یافتن سرزمینی آرام و آگاه، از میان دریا عبور کرده و قومی تازه یافتم. قبیله‌ای از جنس چوب. لبخندشان سحر بود و بویشان جادو. در ابتدای مواجهه با چنین تیره‌ی حیرت انگیزی، چیزی جز احساس تعلّق نمی‌خواستم؛ اما زمان روی دیگری را برایم نمایان ساخت.///

 قبیله‌ی چوبین دلبندم آرام‌آرام در روزمرگی غرق شد و توان نگریستن را از دست داد. از آینده و گذشته دو غول ساخت و خود را در چنگالش اسیر کرد. پاک فراموش کرد که این مَحبَس از جنس آب است و او از جنس چوب. آن‌قدر در بَند ماند که نَم‌ گرفته و تاب برداشت.

تغییرْ هویتش را محو کرد و دیگر نه خود و نه قبیله را به یاد نیاورد. نتوانستم دست روی دست بگذارم؛ حتّی با‌وجود‌اینکه می‌دانم از پی هیچ دویدن، هیچ ندیدن دارد.

پس فراخواندمشان

و فرا میخوانمتان

به دیدن

به انتظار برای مواجهه با خویشتن.

به باورداشتنِ باور؛ حتّی اگر باوری نباشد.

 به ساختن خودْ برای ساختن یگانه زمان.

و به بودگی نبودن هیچ.

شیدا بردبار