پروژه‌ی «فضای احتمالی» از همکاری آواپلت، بنیاد پژمان و ABaD Architects در پلتفرم هشتمِ آواپلت پاویونی آماده شده و ۵ هنرمند جوان آثار خود را در آن تولید و چیدمان می‌کنند و در نهایت به نمایش می‌گذارند.

بیانیه‌ی نمایش:

آینده‌ی نامعلوم: ابهام و کار جمعی 

توجه به کیفیات دورانی که در آن هستیم یعنی حال‌وهوای اجتماعی-اقتصادی بعد از همه‌گیری کووید-۱۹، رخدادهای سیاسی و اجتماعی سال‌های اخیر چه در بعد محلی و چه جهانی، و تاثیرات آن روی فرآیند فکری هنرمندان، نقطه‌ی ورودی است که ما برای شروع کار در نظر گرفتیم.///

در این دوران فرآیند فکری و تمرین هنرمندان دست‌خوش تغییر و تحولاتی شده و کار هنری نیز هم‌سو با این تحولات، شکل متفاوت و تازه‌ای به خود گرفته است؛ هرچند نمی‌توان ترسیم دقیقی از آن داشت. آینده بیش از پیش نامعلوم به‌نظر می‌رسد و یکی از موضوعاتی که در این میان خودنمایی می‌کند، ابهام و گنگی است. ابهام و گنگی، سوال‌های تازه‌ای را مطرح می‌کنند، فرم‌های تازه‌ای را پیش می‌کشند و برخوردهای تازه‌ایی را طلب می‌کنند. حال ایجاد بستری برای کنار هم قرار دادن هنرمندان و ساختن رویدادهای جمعی برای درک چنین فرم تازه‌ای و صحبت در مورد آن ایده‌ی ما برای پروژه‌ی اول «فضای-احتمالی» است.

اگر ابهام را یک مفهوم پویا برای طرح سوال و ایجاد مواد و مصالحی جدید برای فکرکردن ببینیم، با توجه به فضایی که ممکن است در اختیار داشته باشیم، آن‌چه در پیش‌روست حاصل تجربه‌ای‌ست جمعی از نمایش چند پروژه‌ی هنری با ساختار و ارائه‌ی تلفیق‌شده با ایده‌ی فضای احتمالی، ابهام‌آلود، ناتمام و یا در شرف اتمام از وضعیتی که در آن هستیم.

در این پروژه هنرمندان براساس تجربه‌ی حرفه‌ای و درگیری بر روی یک پروژه‌ی به‌خصوص که به تغییر و تحولات رخ‌داده بی‌ارتباط نیست انتخاب شده‌اند. در این مسیر یک گفت‌و‌گوی جمعی را با یک‌دیگر آغاز کردیم. این گفت‌وگوها هم‌چون نیروهایی برای شکل‌گیری روند این نمایش و نزدیک‌تر شدن فضای ذهنی هنرمندان با یک‌دیگر بوده است، به نوعی که تجربه‌های فردی هر کدام در یک بستر جمعی، تبادل و اشتراک‌گذاری شده و معماری احتمالی فضای نمایش در آوا پلت مکانی برای گردهمایی این نیروها و وسعت بخشیدن به آن‌ها است. ماحصل چنین برخوردی نمایش گروهی است که شکل و شیوه‌ی درگیر‌شدن با یک‌دیگر را نشان می‌دهند، بخشی از پروسه‌ی فکری، عملی و ارائه را کنار یک‌دیگر تجربه می‌کنند و هرکدام به شیوه‌ی خود، بیانی را از روزگاری که در آن هستند و زیست می‌کنند به نمایش می‌گذارند.