تغيير، تابعی روشن از زمان است. آنچه زمانی زیبا و کامل بوده، محو شده و رنگ می بازد و نشانه‌های گذر زمان به مرور در آن ریشه می‌دواند. در پیکری که جاندار است، زوال آشکارتر می‌نماید. گل بارزترین نمود این تغییرات است و پیش چشمان‌مان از میان می‌رود. گل‌ها، زندگی و مرگ و گلستان وگورستان را هم زمان تداعی می‌کنند و یادآور مفاهیمی چون ستایش زیبایی، شعف و اشتیاق، زیستن در لحظه، تكرار و گذر وقت، از دست دادن زمان، فقدان، و اهمیت یادآوری و یادبود هستند. چیدمان محوری مجموعه، خواب‌های اجباری، مکان‌های تقریبی، نشانه‌های تزئینی، شامل اشاراتی تاریخ نگارانه بوده، یادبودی است بر جان‌های ازدست‌رفته، چنانکه گلی بر گوری بینام و نشان.

مطالعه بیشتر:

مروری بر «نشانی‌های نا‌معین» کژال فخری، نوشته‌ی ساله شریفی