بیانیه‌ی نمایش:

«میل دارم این مجسمه‌های صحرایی را به ابعاد بسیار بزرگ در روی تپه‌های کویر، در کنار روستاها و در میدان‌های شهرهای ایران ببینم و نمونه‌های کوچک آن را برای ایجاد حس آفرینندگی و شکل‌یابی در اختیار دانش‌آموزان بگذارم ولی این مستلزم شرایطی است که از توان من خارج است.»

این‌ها گفته‌های پیشگویانه‌ی هنرمند است که در سال ۱۳۵۴ در گالری تخت‌جمشید تهران در مقدمه‌ی کاتالوگ نمایشگاه مرور آثارش نوشت. در آن نمایشگاه، آثار هنری شناخته‌شده‌ی او از مجموعه‌ی «شن» و مجسمه‌های تعاملی و متحرکی که در اوایل دهه‌ی ۱۳۵۰ ساخته بود و نیز مجسمه‌های پلکسی‌گلس جدیدش با عنوان «پردیس» به نمایش گذاشته شد که اولین نمونه‌ی آن در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران نگهداری می‌شود.///

برنامه‌ی نمایشگاه حول گفت‌وگویی دائم بین مجسمه‌های تاریخی و بازتولیدهای جدید شکل گرفته بود و به لطف تعامل مخاطبان با آثار، رقصی پیوسته در زمان و مکان ایجاد می‌کرد و به مخاطب امکان می‌داد تا به جهان محسن وزیری‌مقدم وارد شود. به لطف آینده‌نگری هنرمند و اتودهای ساخت مجسمه که به مدت بیش از ۵۰ سال حفظ شده‌اند، امروز قدرت و اراده‌ی او را برای ساختن این آثار هنری- از طریق طرح‌هایی که با مداد کشیده- احساس کنیم.

این فرصت در سال ۱۳۵۷ به دست آمد که مشاور دولتی به وزیری ساخت «پردیس» را برای پارک جمشیدیه در تهران سفارش داد ــ پروژه‌ای که در کنت (انگلیس) به مرحله‌ی اجرا در آمد، اما متأسفانه به دلیل اتفاقات آن سال‌ها هرگز به مقصد نهایی خود نرسید. در این نمایشگاه، از طریق همکاری بین بنیاد پژمان و بنیاد وزیری‌مقدم، این رویا میسر شد و اثر منتخب برای پارک تهران در سال ۱۳۵۷، در حیاط کارخانه‌ آرگو در معرض دید قرار داشت.