نمایش انفرادی اوگو روندینون در موزه‌ی هنر اَسپن

نمایشی انفرادی از اوگو روندینون (Ugo Rondinone) با عنوان «اوگو روندینون: بدن رنگین‌کمانی» (Ugo Rondinone: the rainbow body) از تاریخ ۱۲ دسامبر ۲۰۲۴ تا ۳۰ مارس ۲۰۲۵ در موزه‌ی هنر اَسپن (Aspen Art Museum) پابرجاست. در این نمایش، پیکره‌های رقصان فلورسنت و هم‌اندازه با انسان در فضایی تکنی‌کالر آرمیده‌اند. این مجسمه‌های برهنه و هایپررئالیستی که نگاه خود را از بیننده برمی‌گردانند، با نیرویی زنده و پرجنب‌وجوش می‌تپند. این آبشار رنگارنگ، یادآور یکی از لطیف‌ترین و گذراترین پدیده‌های طبیعت است؛ رنگین‌کمان. شمع‌های ریخته‌گری شده در برنز که صحنه را تکمیل می‌کنند، در کف گالری زردرنگ آرام گرفته‌اند. در تابلوی روندینون، ساعتی از شیشه‌ی رنگی، نور را از طریق رواق مجاور هدایت می‌کند؛ همچون لنزی که گذر زمان را می‌سنجد. این سه مجموعه‌ی متمایز ـ‌که هر یک بیش از ده سال پیش به‌وجود آمده‌اند‌ـ به‌طور هم‌زمان تکمیل شده‌اند، اما برای نخستین‌بار در موزه‌ی هنر اَسپن به یک‌دیگر می‌پیوندند. روندینون با در هم‌تنیدن جهان طبیعی و عرصه‌ی معنوی، کاوشی پیوسته در تجرید جسم و مواجهه‌ی انسان با امر والا را دنبال می‌کند.

 «بدن رنگین‌کمانی» به مفاهیم چندگانه‌ی رنگین‌کمان می‌پردازد. این پدیده‌ی طبیعی، هم‌زمان از لطیف‌ترین و زودگذرترین جلوه‌های طبیعت است و نمادی سرشار از هاله‌ای عرفانی و زیرمتن‌های سیاسی‌ را جلوه‌گر می‌شود. روندینون می‌گوید: «رنگین‌کمان پلی است میان همه‌کس و همه‌چیز. طبیعت چیزی جدا از ما نیست، بلکه جزئی از وجود ماست.» عنوان نمایش به آیینی روحانی در بودیسم تبتی اشاره دارد که در آن، پس از مرگ، بدن به نور تبدیل می‌شود. این تغییر، تنها توسط پیروان والامقام و متعهد به‌دست می‌آید و بلندترین درجه از نیل به حقیقت و آگاهی را می‌نمایاند. در این فرآیند، جسد و ذهن انسان محو می‌شوند و به جای آن‌ها، پنج نور رنگین و درخشان جایگزین می‌گردد.

اوگو روندینون (متولد ۱۹۶۴ در برونن، سوئیس) تحصیلات خود را در دانشگاه هنرهای کاربردی وین به انجام رساند و در سال ۱۹۹۷ به نیویورک نقل‌مکان کرد؛ جایی که تا به امروز در آن زندگی و فعالیت می‌کند. او به‌خاطر نصب‌های گسترده‌اش شناخته می‌شود و در آثارش از عکاسی، نقاشی، شعر، مجسمه‌سازی در فضای باز و تابلوهای نئونی رنگین‌کمان بهره می‌برد. واژگان بصری او غالبا جهان طبیعی را در بر می‌گیرد؛ جایی که صخره‌ها، ابرها، درختان و خورشید به‌عنوان موتیف‌های تکرارشونده حضور دارند. زبان و نظام‌های ارتباطی همچون ترانه‌ها یا شعارها، به‌عنوان شیوه‌هایی دیگر برای کاوش در ذهنیت و تجربه‌ی انسانی مطرح می‌شوند.

تصویر کاور و اسلایدر:

• ocula.com