نمایش آثار پل پَگی سِپویا در بی‌ینال «فوتو 2022» ملبورن

پل پگی سپویا (Paul Mpagi Sepuya) عکاس سیاه‌پوستی است که در سال 1982 در شهر سن‌بِرنادینو (San Bernadino) ایالت کالیفرنیا متولد شد. سپویا تاکنون در نمایش‌های انفرادی و گروهی بسیاری شرکت کرده است. آخرین نمایش انفرادی او که طیف وسیعی از علایقش را در برگرفته بود، از 30 آوریل تا 12 ژوئن 2022 در بزرگ‌ترین بی‌ینال عکاسی استرالیا، فوتو 2022 (Photo 2022) در شهر ملبورن برگزار شد. هم‌چنین در روز جمعه 17 ژوئن 2022 گالری هنری هِنری (Henry Art Gallery) میزبان سپویا به‌عنوان سخنران عکاسی مانسن (Manson Photography Lecture) بود. گالری هِنری هر سال این سخنرانی را ترتیب می‌دهد تا سازندگان و صاحب‌نظران حوزه‌ی عکاسی را گرد هم آورد .

سپویا در دوران دبیرستان با شرکت در کلاس عکاسی به این شاخه‌ی هنری علاقه‌مند شد و در سال 2004 مدرک کارشناسی خود را از مدرسه‌ی هنر تیش (Tisch School) در دانشگاه نیویورک دریافت کرد. چون در آن زمان به امکانات اتاق تاریک دسترسی نداشت، کارش را با دستگاه چاپ لیزریِ برند استیپلس (Staples) شروع کرد. سپس در این رشته ادامه تحصیل داد و هم‌اکنون نیز در رشته‌ی هنرهای رسانه در دانشگاه کالیفرنیای شهر سن‌دیگو مشغول به تدریس است. سپویا در ابتدا از افراد مختلف عکس می‌گرفت، اما به‌دلیل گرایش‌های ویژه‌ای که داشت، به‌تدریج حوزه‌ی کاری‌اش را محدودتر کرد. این نوع مواجهه‌ با عکاسی پرتره‌ی استودیویی سبب شد تا در سال 2017 به‌طور حرفه‌ای وارد دنیای هنر شود. جالب آن‌که با گذشت نزدیک به دودهه از فعالیت هنری‌اش، او هم‌چنان شیفته‌ی عکاسی پرتره‌ی استودیویی است تا از این طریق عکس‌هایش را در بستر جنسیت و هویت خلق کند. البته خلاف گذشته، او دیگر تمایلی به ثبت پرتره‌های رسمی ندارد و بیش‌تر ترجیح می‌دهد اجزای بدن خود را به‌طور جداگانه‌ عکاسی و در وضعیت مبهوت‌کننده‌ای چاپ و کلاژ کند.

در عکس‌های سپویا بدن، فضا و چیدمان گرد هم آمده‌اند تا روایت او را بازگو کنند؛ البته نه یک روایت خطی، بلکه روایتی بی‌زمان که لحظات متفاوتی در خلق آن سهیم بوده‌اند. او برای خلق این لحظه‌ها از چیدمان عناصر درون تصویرش شروع می‌کند؛ دوربین یا سه‌پایه را مانند نگهبان در مرکز تصویر قرار می‌دهد، از آینه و پرده استفاده می‌کند و گاهی هم تکه‌عکس‌ها را که اغلب قطعه‌قطعه هستند، مانند کلاژ کنار هم می‌چیند. به‌ نظر می‌رسد او با این فرایند ساخت وقت‌گیر و بازتاب‌گونه‌، قصد دارد مفهوم «لحظه‌ی قطعیت» آنری کارتیه برسون (Henri Cartier- Bresson) را به چالش بکشد.

یکی از عناصر قابل‌تأمل در عکس‌های او، سیاهی است که در قالب رنگ پوست بدن، پرده‌ی مخمل و حتی رنگ دوربین نشان داده شده تا بر این موضوع تأکید کند که در رسانه‌ی عکاسی، لازمه‌ی ساخت و ایجاد یک تصویر سیاهی و تاریکی است. شاید پرده‌ی سیاه مخمل در عکس‌های او هم یادآور پرتره‌های قرن نوزدهمی باشد که در آن‌ها از پرده‌ی سیاه به‌عنوان ابزاری برای چیدمان صحنه، به‌ویژه در عکاسی بدن استفاده می‌شد. 

عکس‌های سپویا نقطه‌ی تلاقی نژاد و جنسیت هستند؛ او با درهم‌آمیزی و تلفیق ‌بدن‌های سیاه و سفید، که در برخی عکس‌ها‌ به‌طور عمدی آشکار و در بعضی دیگر پنهان شده‌اند، مرز میان واقعیت و توهم، عشق و شهوت را جابه‌جا کرده تا به ما یادآور شود که عکاسی فارغ از ویژگی‌هایش، ابتدا عملی انسانی است. او در عکس‌هایش بارها نشان داده است که در دنیای او نژاد و جنسیت ابزاری برای ایجاد تمایز نیستند. برهمین‌اساس عکس‌های سپویا متشکل از چندین لایه‌ هستند تا پس‌زمینه را به پیش‌زمینه، سوژه‌های زنده را به اشیا و لحظه‌ی کنونی را به لحظه‌های ازدست‌رفته الصاق کنند. البته گاهی این درهم‌آمیزی عناصر تصویر، می‌تواند برای بیننده ایجاد سردرگمی‌ کند؛ چرا که یافتن ارتباط میان این عناصر و علت قرارگیری آن‌ها در کنار هم، در نگاه اول کار ساده‌ای نیست، اما از طرفی بیننده را هم ترغیب می‌کند تا معماهای نهفته در پس روایت‌های او را تا حدامکان گره‌گشایی کند. به گفته‌ی خودش، عکس‌هایش نسبت به عکس سلفی نوجوانی که در آینه‌ی حمام از خودش گرفته، کمی گیج‌کننده‌تر هستند. صرف‌نظر از این‌که این سوژه‌ها به‌صورت دیجیتالی ثبت شده‌اند، اما هیچ‌گونه دستکاری و استفاده از تکنیک‌های دیجیتال در عکس‌های او دیده نمی‌شود و هر آن‌چه در عکس‌ها قابل‌مشاهده است، بی‌شک در استودیویش هم وجود دارد. 

منتخبی از آثار او:
«آینه‌ی اتاق تاریک» (Darkroom Mirror) ، 2017
«مطالعه‌ی آینه‌ای» (Mirror Study)، 2017
«فیگور» (Figure)، 2017
«مطالعه» (Study)، 2018
«عریانی» (Exposure)، 2018
«بدون عنوان» (Untitled)، 2019
«پرده‌ی افتان» (Drop Scene)، 2019
«گفت‌وگو پیرامون عکس‌ها» (Conversation around Pictures)، 2019
«استودیو» (Studio)، 2020

تصویر کاور و اسلایدر: 

• www.bortolamigallery.com