محمد ابراهیم جعفری نقاش نوگرا و شاعر معاصر بود که در آثارش طبیعت و زندگی روستایی را با هنر پیوند می‌داد و فضایی آشنا را به مخاطب القا می‌کرد. او اکثر نقاشی‌های خود را با الهام از اشعار خلق می‌کرد و بیشتر از نقاش خود را شاعر می‌دانست. ...
همه را بخوانید
1319
متولد بروجرد، ایران
1392
نمایشگاه گروهی، «سفر به خاطره و خیال»، گالری ۷ ثمر، تهران
1398
نمایشگاه انفرادی، «در سفر با ماه»، خانه‌ی هنرمندان، تهران
1399
نمایشگاه گروهی، «ارمغان»، موزه‌ی هنرهای معاصر، تهران
1399
نمایشگاه گروهی، «مَفَر»، گالری طراحان آزاد، تهران
1400
نمایشگاه گروهی، «در امتداد ایرج»، بنیاد ایرج زند، تهران
1319
متولد بروجرد، ایران
1398
نمایشگاه انفرادی، «در سفر با ماه»، خانه‌ی هنرمندان، تهران
1400
نمایشگاه گروهی، «در امتداد ایرج»، بنیاد ایرج زند، تهران
قیمت برآورد و فروش آثار هنری در حراجها نشانگر
ارزش قطعی و بهروز آثار هنرمند نیستند
“جعفری در نقاشی‌هایش تأکید ویژه‌ای به عنصر «اتفاق» و بداهگی در خلق هنر دارد و همین بی‌پروایی در بیان است که او را به شاعرـ نقاش بدل کرده است.“
محمد ابراهیم جعفری (متولد ۱۳۱۹) نقاش نوگرا و شاعر معاصر بود که در آثارش طبیعت و زندگی روستایی را با هنر پیوند می‌داد و فضایی آشنا را به مخاطب القا می‌کرد. او اکثر نقاشی‌های خود را با الهام از اشعار خلق می‌کرد و بیشتر از نقاش خود را شاعر می‌دانست.
“جعفری در نقاشی‌هایش تأکید ویژه‌ای به عنصر «اتفاق» و بداهگی در خلق هنر دارد و همین بی‌پروایی در بیان است که او را به شاعرـ نقاش بدل کرده است.“
جعفری در شهر بروجرد لرستان متولد شد و از کودکی به طبیعت بسیار علاقه‌مند بود. در دبیرستان ادبیات خواند، در جوانی اولین اشعار خود را سرود و تحت‌تأثیر هنرمندی قهوه‌خانه‌ای به نام «فانی» به نقاشی رو آورد. در سال ۱۳۳۸ در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تحصیل در رشته نقاشی را آغاز کرد و در کارگاه‌های افرادی چون علی‌محمد حیدریان و محمود جوادی‌پور هنر آموخت. او با هنرمندانی چون محسن وزیری مقدم آشنا بود و با اصغر محمدی و غلام‌حسین نامی ارتباطی نزدیک داشت. در سال ۱۳۴۸ به اروپا سفر کرد و در نمایشگاه‌های فردی و گروهی زیادی از جمله بینال پاریس همان‌سال آثارش را ارائه داد. وی همچنین در جشنواره‌ی هنر کانی سورمر فرانسه حضور داشت و موفق به کسب جایزه‌ی ملی این کشور در سال ۱۳۵۳ شد.
کتیبه‌های گلی که با سطوحی ساده و کنده‌کاری‌های مختصر ایجاد شده‌اند، جزء اولین آثار منسجم جعفری در دهه‌های چهل و پنجاه به‌شمار می‌آیند. این کتیبه‌ها یادآور شهرهای کویری و قلعه‌های گلی فروریخته، و به‌گفته خودش مراجعه‌ای به دوران کودکی و حساسیت بومی اوست که همواره برایش الهام‌بخش بوده و در این آثار به شکلی مدرن درآمده است. استفاده از گل به‌عنوان متریال اصلی، همانقدر که تازه و نامتعارف است، سنتی و ایرانی به‌‌نظر می‌رسد. این کتیبه‌ها به‌سادگی و با بهره‌گیری از کمترین عناصر، فضای شهرهای کویری ایران را یادآوری می‌کند.
تکنیک نقاشی‌های محمد ابراهیم جعفری غالبا آبرنگ و آب‌‌مرکب با استفاده از گل و گواش و در مواردی پلاستوفوم برای زمینه است. او در نقاشی‌هایش تأکید ویژه‌ای به عنصر «اتفاق» و بداهگی در خلق هنر دارد و همین بی‌پروایی در بیان است که او را به شاعرـ نقاش بدل کرده است.
طی دهه‌ی ۱۳۶۰ به‌واسطه‌ی تجربه‌ی انقلاب و جنگ و تحت‌تأثیر فضای حاکم بر جامعه، برای اولین‌بار ردپایی از سیاهی، خشونت و وحشت در آثار جعفری دیده شد و در همین سال‌ها بود که مجموعه چاپ‌های مونوپرینت او شکل گرفت. از دیگر مجموعه آثار این هنرمند می‌توان به آخرین نمایشگاه او با عنوان «کتیبه‌های خوانده‌نشده» که در سال ۱۳۷۷ در گالری گلستان نمایش داده شد اشاره کرد.
محمد ابراهیم جعفری سال‌های زیادی به‌عنوان مدرس هنر و عضو رسمی هیئت علمی دانشگاه هنر تهران فعالیت داشت. وی در فروردین‌ماه سال ۱۳۹۷ بر اثر سکته‌ی مغزی در بیمارستان مدائن تهران درگذشت. در سال ۱۳۹۸ پس از فوت ایشان مجموعه‌‌ای از آثار پنج‌دهه فعالیت این هنرمند با عنوان «در سفر با ماه» در خانه‌ی هنرمندان تهران به نمایش درآمد و در کتابی با همین‌نام گردآوری شد. همچنین دو کتاب «چو مرغ شب خواندی و رفتی» شامل ترانه‌ها و «بوی کاهگل، آواز پرنده» که شامل گزیده‌ای از اشعار این هنرمند هستند در همین‌سال منتشر شد.
