سپیده احمدی منفرد در جستجوی معناهای از دست رفته ایست که آنرا با نیروهای بصری و فرم ها در یک فضای داخلی می جوید. خانه ای که گوشه ها و هندسه های تیزی برای زیستن دارد. این خانه قابل سکونت نیست تا لحظه ای که مفاهیم خانواده را بازیابی کند. متلاشی شدن ریختارهای پرسپکتیوی در موقعیت انسانی جدی ترین ویژگی آثار سپیده است که در دوره ی متاخرش رخ داده است. او در پی التیام موقعیت از دست رفته ایست که اکنون به آن مراجعه میکند.