ویدیوی پنج دقیقه‌ای نمازی را نشان می‌دهد که در حال جوک گفتن به زبان مادری خود، یعنی فارسی است در حالی که زیرنویسی برای آن‌ها ارائه نشده است. من متوجه ساختار، حالت و ادای صورت و زمانی که انتظار می‌رود بخندم می‌شوم، و غیر از این‌ها چیز دیگری دستگیرم نمی‌شود.///
نمازی در پانزده سالگی به عنوان یک پناه‌جو وارد سوئد شده است. در اینجا مجبور بوده با یک زبان جدید و یک فرهنگ نو سر و کله بزند و جایی برای خودش در بستر اجتماعی بیگانه دست و پا کند. من باور دارم از مقایسه‌ی روند ادغام نمازی در جامعه‌ی جدید و وارد شدن او به دنیای هنر نکات اساسی و بسیار جالبی حاصل می‌شود. تا بر زبان مسلط نباشی نمی‌توانی آنچه را که می‌خواهی به تمام و کمال انتقال بدهی، همچنین تا زمانی که قواعد و نُرم‌ها را ندانی احساس اعتماد به نفس نمی‌کنی. از طرف دیگر این خطر کردن است که بیش از حد احساس امنیت کنی یا اگر این تلقی را داشته باشی که قلدری و حاضر جواب بودن یک امتیاز محسوب می‌شود. درست در اینجاست که در امنیت بودن کنار ضربه‌پذیری قرار می‌گیرد، جایی که امر ادغام‌شده با پدیده‌ی منحصربه‌فرد روبرو می‌شود. اینجا همان نقطه‌ی عزیمت نمازی برای تولید هنری‌ست. دستاوردها و تمرین‌های نمازی در سطح فرم مثل نقاشی یا مجسمه اعتماد به نفسی به او بخشیده‌اند تا بر آنچه ناخالص می‌نامیم احاطه پیدا کند و همچنین باعث شده او جسارت قدم گذاشتن به قلمروهایی را بیابد که مرزهای باریکی با امر پیش‌پاافتاده، امر زیاده-واضح، رمانتیک یا رقت‌بار دارند.
فردریک لو
