همواره علاقه به جا گذاشتنِ یادگاری از دورانِ غارنشینی انسان‌ها همراه بشر بوده است. یادگاری هایی روی مرزِ بین جاودانگی و فراموشی؛ کشف شدن بعد از سال ها یا به بادِ فراموشی سپرده شدن. گرافیتی نیز که هنری است آزاد، بومش از جنس دیوار است و به وسعت شهر که ارتباط مستقیم ولی ناخودآگاه به همان میلِ به جا گذاشتن رد‌پا که از بدوِ گروهی زندگی کردن بشر همراه او بوده است، دارد. این امضاها و نقش ها، درب ورودی است به دنیای هر گرافیتی نویس و هنرمندِ شهری. گرافیتی اصولا پدیده‌ای است زاده شده از دلِ شهر شهرنشینی بنا بر این گرافیتی در اقصی و نقاط دنیا با ترکیب شدن با فرهنگ و محیط هر مکان شکل گرفته است. در ایران هم همین گونه بوده است و فرهنگ گرافیتی در ایران از ابتدا شروع به آمیزش با ادبیات غنی، فرم های خوشنویسی و نقوش ایرانی کرد که این خود یک رکن بزرگ در منحصر بودن این جریان در ایران است. عمقِ غارِ خاموش نیم نگاهی است به حال و هوا و سرشتِ گرافیتی ایران از چشم انداز سه هنرمندِ این زمینه. در این نمایشگاه شاهد آمیزشِ سبک گرافیتی از دیدگاه کهن و کلاسیک با خط نگاری و مینیاتور و نقاشی‌ ایرانی هستیم. مرزی بین جاودانگی و فراموشی، مرزی بین زیر و روی زمین، مرزی بینِ شرق و غرب.

هنرمندان

• -  خاموش
• -  غار
• -  عمق