سنت منظره سازی را رمانتیکهای آلمانی به کمال رساندند. برای آنها طبیعت با همهی جلال و جبروتش تمثیل یک صلابت خدشه ناپذیر بود که باید دیده و کشف، شناخته و ادراک می شد. با اینحال در روزگار معاصر ما بعید است که هجمه ی بی پایان رخدادها مجال چندانی برای درک این صلابت خدشه ناپذیر منظره بگذارند؛ منظره هایی که به تعبیر کاسپار داوید فریدریش نمودی از خود ما هستند انگار. پس تلاشی خستگی ناپذیر آغاز می شود، تلاشی که مدام در سیکل هایی بی پایان تکرار می شود؛ تلاشی برای کشف، توضیح و درک هر آنچه آرامش طبیعت را نفی می کند؛ از جنگ گرفته تا مرگ، از روزمرگی یا حتی هراس. تلاشی که به مدد چسباندن عکسهای نقاشی نما، پاره کردن پرده ی نقاشی و شبیه آن ممکن می شود.