در آغاز نه کلامی بود، نه صدایی، نه حرکتی. تنها تصویر بود و نما. سحر نقاشی با بیان مایم ماسکی بر چهره، جهان را دراماتیک می‌کند . کلام الکن و سخن ابتر است. سکوت در تصویر به هزاران زبان در سخن است. زندگی بازی در بازی ست، صدای زندگی صورت است. صورت، اولین معنای هستی که در مایم تجلی می‌کند، مایم این صورت شوخ و شنگ با بازی‌هایش، ما را از برون به درون می‌برد و سکوت‌اش طعم خوش لبخند بر لب می‌نشاند‌. مایم بازیگوش تو را چنان بر جهان شاهد می‌کند که گویی رویین تنی.