پس چه چیز ما را در برابر آثار او به فکر وا می‌دارد؟ تعجب و گاه لبخند ما از حلول روح عکس در کالبد نقاشی‌های او از کجا می‌آید؟ قاسم حاجی‌زاده گذشته را تقلید نمی‌کند، او عکس‌ها را همان‌طور که بودند پیش چشم ما نمی‌آورد، در نگاه او سلسله‌مراتب‌ و مرز فرهنگ رسمی و مسلط با فرهنگ غیررسمی و مطرود از میان می‌رود تا فرصت شوخی با تاریخ فراهم آید. کار او این است که نگاه بیننده به گذشته را با نگاه خود تغییر دهد. او حرکت چشم‌های بیننده را در اختیار می‌گیرد تا نه بر سطح عکس بلغزد و برود، و نه در عمق نوستالژیک آن غرق شود. او گذشته را از ریخت می‌اندازد تا به تصاویر تاریخی مشکوک و مردد لبخند بزنیم.