پونه جعفرنژاد درباره نمایشگاه اینگونه می‌گوید: در غیاب فیگورهای زنانه ام در نقاشی ... همواره در جستجوی راهی برای بیان احساسات و ‌هویتم به عنوان یک نقاش ایرانی بوده ام . سالها طول کشید تا از تک درختان خاص زادگاهم ارغوان و‌ چنارهای تجریش به آرامی عبور کنم و امید ‌و ‌آرامش را در سفر و نگاه کردن به مناظر رنگارنگ چهار فصل کشورم پیدا کنم. در جهان پر هیاهو و ناامن امروز نگاه کردن به دماوند استوار و خلیج فارس آبی و دشتهای سبز کردستان و شب پر نور تهران وقتی همه خوابند ! در من حس غرور و آرامش و اطمینان ایجاد می‌کند. سعی کردم رنگها را هر چه خالص‌تر آنطور که در طبیعت هست استفاده کنم و در غیاب نور،‌ شب و حضور انسان را که هیچ نقطه‌ای از طبیعت را دست نخورده باقی نگذاشته است .... انسان ناگزیر از جستجوی آرامش و تعادل روانی و ‌امیدوار بودن است مثلث ها ناخودآگاه وارد کارهای اخیر من شدند...