سهیل مختار همیشه در حال حرکت است، نه می دود و نه آرام راه می رود، او ماراتون نقاشی را رعایت می کند، برای همین همیشه فرصت کافی دارد تا آنچه را دوست دارد نقاشی کند. گاه شیفته ی رنگ می شود و گاه غرق در کشف تصویرهای تازه. او با خیال راحت زمانی را صرف کشیدن موهای تیره ی زنی می کند تا سرپناهی برای خود و دیگران دست و پا کند. او عدالت را در نقاشی رعایت می کند؛ به مساوات به همه ی اجزا نقاشی می پردازد، هیچ جزیی برتر از دیگری نیست. به همین دلیل جزئیات به موضوع نقاشی او بدل می شوند. زمانی شیفته ی خطی بی سر و ته می شود که از فرط تکرار یا به جنگ ختم می شود و یا شاید به چهره ای. دچار آبی زدگی می شود و نقش و نقاش و نقاشی را آبی می کند؛ گل و گلدان را یکی می کند.