در سفر درون شهری بیش از آنکه مجالی برای مشاهده، ارتباط برقرار کردن و به خاطر سپردن باشد، صرفا فرصت نمایش وجود دارد و نگاه و برخورد سریع و گذرا. گویا کسانی که «تهران بزرگ» را می ساختند دغدغه ی ارتباط انسان با شهر را نداشتند؛ نگران خاطره مشترک نسل ها نبودند. ساعت‌. های طولانی که در بزرگراه‌. های تهران می‌. گذرانم، فضاها و چشم‌.اندازهای جدیدی برایم ساخته اند. چیزی مثل سرگردانی یک کودک در مواجه اولیه‌.اش با جهان؛ گرفتار در میان اجسام غول‌.آسا! این سبک جدید زندگی، مرا به درک جدیدی از زندگی رساند: تقاطع، ناقض چشم‌.انداز انسان از زمین است. محسن یزدی پور