دنیایی تمام روی نقشه تا تنِ من به خط می رسد از حرکت باز می ایستد. خطِ روی نقشه فاصله میانِ این جا و آن جاست. تنِ من همین جا می ماند. باقیِ من در امتدادِ تنِ من می آید. برای او همه جا این جاست. خطِ روی نقشه در چشمِ امتداد فاصله نیست. امتدادِ من از روی کاغذِ نقشه بیرون می آید. بخار می شود. در هوا پراکنده می شود. جای من را دیگر نمی شود با خطوط بازشناخت. کیارش علیمی – مهر ۱۳۹۶