قابل بازدید در «هفته هنر تیر»
او آدمهاى نقاشى هاى خود را نقاشى میکند. روى یا کنار آنها شعرهایى از سعدى و حافظ مینویسد که پند آموز و کنایى است. آدمهایى با لبخندى مرموز در کنار یکدیگر که گویى آنها در مقام
مخاطب ما را قضاوت میکنند. او دوباره ما را با رنگ و خط آشتى میدهد، آنرا روى بدن اعمال میکند تا آنجا که به یکى از اجزاى حیاتى بدن مانند قلب تبدیل میشوند. به سختى میتوان خوانشى از فیگورهایى بومى شکل که در تمدن خود زندگى میکنند داشت. یا باید آنها را کشف کرد و با تن به کشف داد و از خود آنها سوال کرد. این وضعیت نزدیکترین شکل بازسازى موقعیت شرقى و خاورمیانه ایست. آریایى خواسته یا ناخواسته ما را به وجود دوباره ى"دیگرى"درگیر میکند.
شاید دانستن این نکته که او از کودکى با مادر بزرگ خود که یک جن گیر و دعانویس زندگى میکرده به جذابیت و خوانش کارهایش کمک کند.
نقاشى هاى آریایى همانند پنجره اى است که به یک جهان موازی که در دوسوی این پنجره آدمها با استانداردهای خود به قضاوت سوی دیگر مشغولند.
