قابلیت لمس و یساوایی در این آثار، همراه با ژست و حالت پیکرها، یادآور طراحی ها و حکاکی های مرمرین هنرمندان کلاسیک جهان هستند، و بخشی از ادراک بصری هنرمند را شکل می دهند. این حس و حال لمس شدنی در پرتره ها و پیکرهای رئالیستی هنرمند در مجموعه های قبلی نیز وجود داشته. همین کنکاش در مجسمه های اخیر که از سیم های ساده ساخته شده اند نیز مشاهده می شود. تمایل هنرمند به ایجاد تنش و نمایش قدرت انسانی در این آثار نیز مشهود است. بخصوص در حجمی که در آن سر انسان در حالتهای مختلف در چرخش است و تلاش می کند به توازن و ثبات برسد. هنرمند شیفتگی خود با علم و فیزیولوژی، بخصوص نورون ها ( دستگاه عصبی یاخته ها) که پیامها را از سلولی به سلول دیگر منتقل می کنند و کنش و ضرب و ضربان را شکل می دهند به تماشا می گذارد.