دارستان پر از ارتفاع شده است و عمود و اریب در من فرود می آیند.گاهی دستی می دهند و گاهی هوایشان یخ می زند و دست و دلم یکی نمیشود تا هو هوی نفس هایت را دوباره بشمرم. این رنگ های گیر کرده در هم عشاقی هستند که جز این نمی دانند. زیستشان چون انبوه رفتگان و نیامدگان در زوایای هندسه ایی فیروزه ایی می رقصد و می لولند و من هنوز در مقابل رنگ های جیغ و اکسپرسیون فریاد و در میان درهم تنیدگی هایت جز پرتاب های مکرر رنگ بر صورتم که بوم این همه سال دچار شدن است چیزی نمیدانم ، راستش را بخواهید من غریق رنگهای دنیایتان هستم ، غرق رنگها ، نیرنگها و بی رنگی ها ، با اینهمه اعجاز دل است که به بوم سرایت می کند و سرایت بوم است که بر دیده تان می نشیند . ازسحر کلام تا اعجاز رنگ، به اندازه ی زاده شدن دراثری هنری ، راه است، باشد که راهرو باشیم.
