تخیل آدمی همواره به زیبایی‌های طبیعت پیرامونش آمیخته و موجب پیدایی آثار هنری در تاریخ بشر بوده است. طبیعتی که اینک بیش از هر زمان دیگر، مورد غفلت و تخریب انسان قرار گرفته است. در این میان اما، هنرمند در تلاش است تا رویای خویش را به لحظه‌ای نامیرا پیوند دهد. رویایی که خواهان رجعت به طبیعتی آرمانی است. این بازگشت برای کامبیز حضرت پور در اتمسفری شاعرانه و فراواقع، و در فضایی بین بودن و نبودن میسر شده است.