غزلی برای هیچ خلاصی از بند مفاهمه، به معنای مطلقش، اولین بند رابطه‌ با نقاشی‌های شهرو خردمند است. او نمی‌خواهد چیزهایی در لفافه بگوید، یا چیزهایی سربسته و رازورز. او خلاصی را یادمان می‌آورد، خلاصی از قیود کمینه‌گرایی، بیان‌روشی، فرم‌گرایی یا اندام‌وارگی. آن‌جور که شاعر غزل‌سرا خودش را از توصیف و توجیه جهان می‌رهاند، خردمند کار تبیین این جهان را که هست به دیگران واگذار کرده و جهانی بسیار شخصی و درونی را، فارغ از قضاوت‌ کردن و قضاوت‌ شدن، نشانمان می‌دهد؛ مثل غزلی که برای هیچ‌ سروده شده باشد.