بیانیه‌ی نمایش:

هیچ صحنه‌ای از آنجا آغاز نمی‌شود که پرده بالا می‌رود.پیش از آنکه نوری تابانده شود، نامی فراموش شده در تاریکی نفس می‌کشد چنان‌که گویی از دیرباز در انتظار بوده است.

در این نمایش، هر آنچه به دیده در می‌آید نشانی است از وصفی که خود را از دیده پنهان داشته است؛ نه به قصد پنهان‌کاری بلکه از آن روی که حضور بر صحنه تنها در لباس سکوت پذیرفته می‌شود.

دوازده قامت، همچون آوای ناتمامی از دوردست بر این صحنه حاضر شده‌اند اما شمارشان را نباید شمارد!

که عدد پرده‌ای‌ست و بی‌معناست بر پیکر آن‌ها؛ آن که سیزدهم است، در صف نمی‌ایستد نه پیش می‌آید و نه پس می‌رود چونان نقطه‌ای که دایره از او زاده می‌شود اما خود، هرگز در دایره نمی‌گنجد.

امیرمهدی زاهدی