بیانیه‌ی نمایش:

زیرزمین دستان نمایش انفرادی رضا آرامش، «باز به تن در آمدن (به اقتباس از جیمز بالدوین)» را اعلام می‌کند. این نمایش، روز ۲۱ آذرماه ۱۴۰۴ افتتاح شده و تا ۱۲ دی ۱۴۰۴ برپا خواهد بود.

این نمایش دو مجموعه‌ی اثر جدید را دربرمی‌گیرد: «مطالعه‌ی سردیس به عنوان دست‌ساخته‌های فرهنگی» و «مطالعه‌ی تکه‌هایی از خود». این‌ها در ادامه‌ی پژوهش هنرمند در رابطه با بدن‌مندی، تکه‌تکه شدن و بازنمایی تاریخی‌ قرار می‌گیرند. عنوان نمایش که از کتاب جیمز بالدوین، «دفعه‌ی بعد، آتش» (۱۹۶۳)، گرفته شده اشاره به تلاش برای ملموس کردن دوباره‌ی تاریخ دارد. 

رضا آرامش در طول فعالیت هنری خود پیکره‌هایی بر اساس تصاویر خبری از درگیری‌ها و جنگ‌ها ساخته است. او با تکیه بر آرشیوی گسترده از عکس‌های جنگ، صحنه‌ها را با مدل‌‌ها بازسازی‌ می‌کند و سپس به مجسمه‌هایی ترجمه‌ می‌کند که با دست از مرمر تراشیده شده‌اند.///

در چنین فرآیندی، لحظات گذرای رنج کند شده و در گفتگویی با هنر کلاسیک اروپایی در زمینه‌ای متفاوت قرار می‌گیرند. استحکام سنگ مرمر ابهت و ماندگاری‌‌ای تاریخی دارد، که آسیب‌های امروزی را با زیبایی‌شناسی رنسانسی پیوند می‌دهد.

آرامش با کنار گذاشتن نشانه‌های آشکار جنگ، پیکره‌ها را از بستر اصلی‌شان جدا می‌کند و تنشی بین زیبایی و قساوت ایجاد می‌کند که بیهودگی خشونت را آشکار می‌کند؛ هرچند به سوژه‌های دیده نشده وقار می‌بخشد.

آرامش در «مطالعه‌ی سردیس به عنوان دست‌ساخته‌های فرهنگی»، سرهای بی‌بدن را به عنوان یادگارهایی فرهنگی ارائه می‌کند. هر سر، جدا از بدن و موقعیتی که در آن قرار داشته، به شاهدی خاموش برای درگیری تبدیل می‌شود که با وقار و وهم‌ گواهی بر قساوت است.

آرامش با در نظر گرفتن این سرها به عنوان آثار هنری، ما را به تأمل در مورد چگونگی به یادگار ماندن خشونت و چگونگی تبدیل رنج به نمادهای تاب‌آوری و یادآوری دعوت می‌کند. 

در مقابل، «مطالعه‌ای تکه‌هایی از خود» شامل مجموعه‌ای از مجسمه‌های مرمر از دست‌هایی است که به نوعی تداعی‌کننده خود او در موقعیت‌های صمیمانه‌تر هستند.

بازوها و اندام‌های این مجموعه مانند آن چه در عکس‌های جنگ تصور می‌شود، برهنه نیستند، بلکه اشیاء معاصری مانند دمپایی، کلاه و دست‌بند را حمل می‌کنند. رویکرد او نسبت به متریال، یک لحظه‌ی خصوصی را به بازتابی جهانی از هویت تبدیل می‌کند. 

عنوان این نمایش، به نوعی اشاره به قصد آرامش برای تجسم مجدد آسیب‌های تاریخی به شکلی ملموس دارد. تأثیر بالدوین در تأکید بر تجسم بخشیدن به حقایق دردناک مشهود است: آرامش، ستم و مقاومت را به گونه‌ای در سنگ مرمر و برنز می‌تراشد که در زمان حال با ما روبه‌رو شوند.