بیانیه‌ی نمایش:

در ادامه‌ی جست‌وجویی که با «فقدان» آغاز شد، این مجموعه نگاهی دارد به آن‌چه پس از غیاب باقی می‌ماند. اگر در فقدان با نبودن مواجه بودیم، این‌جا با شکل‌های دگرگون‌شده‌ی حضور روبه‌رو می‌شویم.

زمان، نه فقط آن‌چه را که هست، بلکه آن‌چه را که بود نیز دگرگون می‌کند. فرمی که در حافظه باقی می‌ماند، هرگز همان فرم اولیه نیست؛ ما چیزهایی را به یاد می‌آوریم، اما نه آن‌گونه که بودند، بلکه آن‌گونه که ذهن‌مان تاب می‌آورد یا ترجیح می‌دهد.

زوال، تخریب و تغییر، نه فقط در ماده، که در خاطره نیز اجتناب‌ناپذیرند، همان‌گونه که پل ریکور می‌نویسد: «یادآوری، همیشه آلوده به بازسازی است؛ ما حافظه را همان‌طور که حقیقت را می‌سازیم، می‌سازیم.»

آن‌چه در این آثار دیده می‌شود، بازمانده‌هایی‌ست از معناهایی فروپاشیده؛ کلماتی بی‌خانه، جداشده از جمله‌هایی که دیگر به یاد نمی‌آیند، و حالا در بی‌جایگاهی‌شان معناهایی تازه پیدا می‌کنند.