بیانیه‌ی نمایش:

"اشیاء متورم"

ما تنها در نفی گذشته می‌توانیم از امکان‌ِ نو آن استفاده کنیم، بدین معنا، برای به کار انداختن گذشته باید گذشته را در گام نخست از کار انداخت، این فحوای کلامِ جورجو آگامبنِ (فیلسوف) درباره‌ی مواجهه با گذشته و اسباب آن است:« گذشته برای حاضر شدنش در حال، می‌بایست از گذشته بودنش خلاص شود.»///

کاری که از شهریار رضایی در این چیدمانش شاهدیم همین است، شاقول‌هایی که گذشته‌ی خود را از دست داده‌ و به «وسایل بی‌هدف» تبدیل گشته‌اند، تا در هیأت جدیدی در اکنون حاضر شوند، این غریبگی هول‌انگیز را فیلسوف ماخولیایی شدنِ اشیاء می‌نامد، می‌آورد؛« وسایل گذشته تنها در خصلتِ ماخولیایی‌شان می‌توانند به امروز برسند.»

با این که آنها از گذشته می‌آیند اما از گذشته‌‌ بودن تهی‌اند، به همین علت به زمانِ حال هجوم می‌آورند و آن را متورم می‌کنند، چون هم گذشته‌اند و هم نیستند، این زمان ورم کرده‌، موقعیت‌های بدیع اکنون(‌ یعنی ‌زمان حال)‌ را در معرض تجربه قرار می‌دهد، غایت چنین تجربه‌ای را آگامبن اکنونی که در آن نزیسته‌ایم، «حالِ معاصر» شده و یا زیستن در نقطه‌ی کور حال می‌داند.

محمد پرویزی