بیانیه‌ی نمایش:

جلوی دیوار پشتی

دانا جعفری در مجموعه‌ی جدید خود، نقاشی‌ها و حجم‌هایی خلق کرده که میان فضاهای دوبعدی و سه‌بعدی در رفت و آمدند. این آثار همانند عنوان معماگونه‌ی این مجموعه، «فضا» را با بیانی ضد و نقیض به نمایش می‌کشند.///

او پله پله سوژه‌ی اصلی خود «دیوار» را انتزاعی می‌کند اما نهایتا آن را به تصویر می‌کشد. با استفاده از پرسپکتیو ایزومتریک - که شاید دورترین روش برای بازنمایی فضای سه‌بعدی بر روی یک سطح دوبعدی است - و همچنین حذف عناصری مانند نور و بافت، فرم‌های خود را به مجموعه‌ای از پنل های سخت تبدیل میکند که رنگ هایی تخت و خالص دارند. در حالی که او این فضای انتزاعی را تا حد زیادی تخت می‌کند، همزمان به فرم‌های خود این اجازه را می‌دهد که مرزهای خود را بر شکل قاب تحمیل کنند. «دیوار»های او آنقدر پیش می‌روند که شروع می‌کنند به شکستن و کنار زدن قاب مستطیلی استاندارد؛ و به این ترتیب نقاشی‌های او به فرم‌هایی حجم‌مند تبدیل می شوند.

از سوی دیگر، آثار حجمی او نیز طراحی‌هایی در فضا هستند. این خطوط برجسته، فضای خالی را به دوگانه‌ای از داخل و خارج / پشت و جلو تقسیم می‌کنند و آونگ معانی او را در نوسانی کامل قرار می‌دهند. در این مجموعه، طراحی‌ها تبدیل به حجم می‌شوند و حجم‌ها به طراحی، فضا مسطح می‌شود و سطح، فضا.

دانا در مجموعه‌ی قبلی خود، «درون دیوار»، اشیاء و مواد را به دقت سازماندهی و دسته بندی می‌کند و از این روش شناختی، برای درک بیشتر سوژه‌ی خود استفاده می‌کند. اما به نظر می‌رسد که او در این مجموعه‌ی جدید، بر خلاف جهت سابق حرکت می‌کند: چیزها را از دسته‌بندی ثابت خود خارج می‌کند و بیشتر از اینکه پاسخ بدهد، سؤال ایجاد می‌کند.

در سال‌‌های زیادی که دانا را می‌شناسم، او همه‌ی کارهای خود با دقت و وسواسی کم‌نظیر انجام داده است. رویه‌ی کار وسواس گونه‌ی او شاید راهیست برای کنترل آنچه که خارج از کنترل ماست: زندگی؛ با هرج و مرج و خوشی و تراژدی‌هایش.

در میانه‌ی این هیاهو، او در فرایند کار خود عمیق‌تر می‌شود، امر مرئی و آشکار را زیر سؤال می‌برد و به دنبال معنایی پنهان در میان پرده‌های حایل و دیوارهای جامد می‌گردد.

نازگل انصاری نیا ۱۴۰۲