بیانیه‌ی نمایش:

باورهای یک جامعه به سختی دچار شکست می‌شوند مگر از درون همان جامعه؛ خانه معنی خود را از درون خود تغییر می‌دهد.

زنبور در باور ایرانیان موجودی اهریمنی بوده است، حشره‌ای حاصل بدخلقی اهریمن که استفاده از محصولش نیز «هرچند برای بدن خوب باشد اما برای روان بد است». این تعاریف درمورد مورچه هم در روایات ایرانی مصداق دارد.

اما طی انقلاب‌های متعدد و تاخت و تازهای بی‌امان به همین اجتماع باورمند، این دو حشره به نمادی از کوشش و گاهی حتی مظلومیت بدل شدند. باوری از درون شکست و آدم‌های خانه خود را در جایگاه مور و زنبور، کارکنانی بی‌مزد دیدند که برای زمستان نیامده، تابستان‌ها و بهارها را فدا می‌کردند.

زمستان حالا اینجاست.

ما را گیر انداخته.

ارجمندی مور و زنبور، امروز، از شیشه‌های زرین و کندوهای زرین راهش را تا ما، تا خانهٔ ما به‌مثابه دامی بزرگ، خودش را رسانده...
شما شاهد یک چرخش‌اید.