بیانیه نمایش:

در این نمایش با بستری از تعلق به روایت و نگاهی به گویش تصویری شرق دور و جهان دیجیتالیزه شده روبرو هستیم. سعی هنرمند در خلق جهانی تصویری است که برای همشهریان ایرانی فراتر از منابع سردستی و فروخورده شبکه‌های اجتماعی را شکل دهد، به نوعی عاملی برای اندیشیدن، این فعل مهجورشده پدیدار کند.

توجه هنرمند به گویش هنر پدرانش (شاهنامه و ادبیات تعلیمی) در عین نگاه انتقادی تعهد به آب و خاک و اقلیم را باز تاب می‌دهد. تصویر ایرانی برای هنرمند، انگیزه ایجاد گفتگو با دیگر جهان‌ها از طریق ادغام این دنیاهای وسیع و پر جاذبه را فراهم می‌کند. طنز، آیرونی و هزل در تمامی آثار منطبق با رفتار و سنت‌های نمایشی ایرانی به کار گرفته شده.

در واقع شما با پرده‌خوانی مدرنی مواجه هستید که زمان را در برابر رنج زیستن قابل تحمل می‌کند. آنچنان که پل ریکور فیلسوف فرانسوی می‌گوید روایت زمان را انسانی می‌کند.

جاوید رمضانی