استیتمنت نمایش: 

هنر بی معیار امروز که همچون مهى غليظ تمام سنجش ها و ارزش گذاری آثار را در خود فرو برده است، مرا بر آن داشت تا سراغ نورهای چشمک زنی بروم، که در یک فروتنی مطلق، آثار قابل تأملی خلق کردهاند. مواجهه من با چنین هنرمندانی سخت امیدبخش بود و انگیزهای برای گردآوری آنچه خلق کرده بودند. آثار این نمایشگاه واسطه‌ها و قراردادهای تدوین شده‌ی تاریخ هنر را از میان برداشته‌اند و به شیوه‌ای نو الگوهایی جدید برای فهم ادراکات خود بنیاد نهاده اند. هنرمندان این آثار با اعتماد و تکیه بر ناخودآگاه خویش، کالبدی قابل فهم و حتی گاه بدوی برگزیده‌اند که مخاطب را در برابر شگفتی و عریانی زندگی قرار می‌دهد. فارغ از تفاوت‌های انسانی هنرمندان چه از لحاظ سن و سال، پیشه و یا شیوه‌ی بیان ادراکات درونی، وجه اشتراکی غیرقابل کتمان نیز دارند؛ یعنی موج‌های بلندی از امیال و احساسات، رویاها و خواب‌ها و ترس‌هایی است که در هم می‌آمیزند و با ساختاری نو فعلیت می‌یابند. هنرمندان این آثار زندگی کرده‌اند، نگاه کرده‌اند، پذیرفته‌اند و آخر سر شکل داده‌اند؛ آثاری که به دور از اسلوب و قواعد مدارس هنری، ما را مجاب می‌کند نه در جستجوی آنچه هست باشیم و نه آنچه باید باشد.

 مهرنوش کمند / تابستان ۱۶۰۱