استیتمنت نمایش: 

زمین لرزه‌ای با قدرت ۶.۸ ریشتر، شهر بم و مردمانش را در ساعت ۵ و ۲۶ دقیقه بامداد روز جمعه پنجم دی ماه سال ۱۳۸۲ بی رحمانه تکان میدهد.

ساعاتی بعد، یکی از کارشناسان میراث فرهنگی خود را از تهران به بم می‌رساند. او علاوه بر واکاوی و کارشناسی ابنیه و مکان‌های تاریخی این شهر، دوربین آنالوگ به دست می‌گیرد و مشغول عکاسی از بقایای بم می‌شود؛ مشغول ثبت برش‌هایی از خرابه‌ها، آدم‌ها و طبيعت. گویی غم، بهت و ضجه‌های شهر را کنار می‌زند و زندگی را به تصویر می‌کشد. زندگی همراه با امید، زندگی همراه با تلخی و شیرینی همیشه و مدام آن. سال‌ها بعد نگاتیوهای فراموش شده‌ی این اتفاق، در زیرزمین خانه‌ی پدری عکاس پیدا می‌شوند و پس از ظهور، رد لایه‌هایی از اسید و رنگ که ناشی از گذر زمان و فعل و انفعالات شیمیاییست بر روی نگاتیوها نقش می‌بندد؛ ردی زیبا و بوطیقایی از حمله‌ی رنگ‌ها بر روی قاب‌های ثبت شده در سالیان پیش، ردی از تخریب که زیباتر می‌نمایاند کورسوی امید جاری در تصویرهای آن روزهای پر از بيم و نگرانی را.