استیتمنت نمایش:

گاه شاخه به باد می داد 
و دلبری‌هایش
طعم خارک برهی داشت

برای نوشتن در مورد نقاشی همواره گزینش واژگانی با بار معنائی متناسب با آنچه در ذهن داریم بسیار سخت است و اساساً به همین دلیل است که نقاشی می‌کنیم.  زیرا واژگان نمی‌توانند آن حجم از برانگیختگی حسی و لذت‌بخش ناشی از لذتِ درکِ زیبایی را بیان کنند. اجرای این مجموعه تلاشی‌ست برای بازنمایی حسِ خوشایندِ درک‌زیباییِ طبیعی در قالب نقاشی‌هایی که، با هم‌نشانی لکه‌ رنگ‌هایی از دورترین و سردترین آبی‌ها تا نزدیک‌ترین وگرم‌ترین قهوه‌ای‌ها‌یش همگی از طبیعت بومی خوزستان اقتباس شده‌اند. کارهایی که در کنار برداشتی امپرسیونیستی از طبیعت که نور و رنگ را در لحظاتی گذرا ثبت می‌کند، از گونه‌ای شاعرانگی برخوردار است آنچنان که حتی وقتی بخش بزرگی از تصویرش را یک پلِ زمختِ سیمانی اشغال کرده باز هم همان حس آشنایِ لطافت و شاعرانگی در رنگ‌هایش موج می‌زند. تکرار چشم اندازهای آشنا، فضاهای‌ باز، و افق‌های تخت و ممتد ودرختانی انباشته از حس زندگی که نشانگر رسیدن به یک آرامش روحی ست، از آن تکرار هائی‌ست که مخاطب را  با حسی خوب تا انتهای نمایشگاه همراهی و بدرقه می‌کند.
 امین بختیاری