مجموعه آثار پیش‌رو حاصل قلم هنرمندی‌ست که علی‌رغم تحصیل آکادمیک در رشتۀ نقاشی، شیوه‌ای بینامتنی میان نئیوآرت و فوویسم پیش گرفته است. این روحیۀ گریز از چهارچوب‌های آکادمیک نقاشی باعث به وجود آمدن رنگ‌ها و خط‌هایی است که در عین یک لایه بودن پختگی خاص خود را هم دارند. آرمان‌شهرهای کامبیز خدابنده ساده، بی‌تکلف و در عین حال پرهیاهوست، گوئی اگر چندثانیه به اثر خیره شوید همهمۀ آدم‌های در حال رفت و آمد، صدای کافه‌ها و بوق ماشین‌های بزرگ و کلاسیک را می‌شنوید بی‌شک گرایش‌های شخصی هنرمند به سینما و علی‌الخصوص سینمای دهه ۴۰ تا ۷۰ میلادی بی‌تاثیر در این آثار نبوده است و هرگوشه از این شهرها گویی پلانی‌ست در حال اجرا با نقش‌آفرینی شخصیت‌های محبوب او. او آگاهانه، از هرگونه نظام و اصولی دوری می‌کند و قلمش را به دست صمیمیت خالص درونی و خیالش می‌سپارد، آنچنان که مخاطب خواه ناخواه با دنیای او همراه شده و در احوالات ذهنی هنرمند غرق می‌شود.