فرار می‌کند فرار می‌کند می‌ایستد به پشت‌سر نگاه می‌کند فرار می‌کند! □ خانه‌های مهدیه سهرابی، چنان در تاریکی فرو رفته‌اَند که گویی با سرابی در تیره‌ترین لحظه‌ی شب مواجهیم. هیچ احساس امنیت و گرمایی از این شکل‌های آشنا و جدا‌شده ساطع نمی‌شود. بریده شده و یکه درون جرمِ چگالی از تاریکی غوطه‌وراَند. شکل بیرونی خانه‌ها اگرچه دارای لبه‌های تیز و قاطع است اما بر علیه هندسه عمل می‌کند، تخت و بدون عمق در صورت! شدت تعارض و تنافر شکل‌های مهدیه با مفهوم عمومی و اَمن خانه، خبر از رخدادی می‌دهد. رخدادی کش‌دار و خَلیده در تاروپود زمان و مکان. چیزی از دست رفته است! چیزی، قابلیت بازگشت ندارد! اعجاب این تصاویر در این ایجاد فاصله از لحظه‌ی تلخ وقوع رخداد، خودنمایی می‌کند؛ لحظه‌ی زیبای آزادی.