اولین مواجهه انسان با جهان، مواجهه ایست بی‌رحمانه که با بریدن بند ناف و قطع ارتباط کامل با دنیای امين رحم مادر اتفاق می‌افتد؛ همان امنیت نابی که پس از تولد تا آخر عمر به دنبال آن است. رحم به عنوان اولین مأمن، در این طراحی‌ها به عنوان سمبلی تا ابد امن، باقی می‌ماند. جنین در آن شکل می‌گیرد، زیست می‌کند، می‌میرد و متلاشی می‌شود. جنین‌های در هم تنیده بدون سر و فارغ از جنسیت که هیچ کدام بر دیگری الویت ندارند، بر جریان سیالی تاکید می کنند که با شکل گرفتن نطفه در بطن زن، در تمامیت او گسترش می‌یابد؛ تمامیتی دور از انظار که در وجود دیگری، روی کاغذ در معرض دید قرار می‌گیرد.